Moederdag en . . . . . . .

Tja, wat zal ik er deze keer van maken.

De afgelopen dagen is het stil geweest aan het front. We wachten nog steeds op de uitslag van de competentiestrijd tussen Den Haag en New York. Inderdaad, New York, het hoofdkwartier van de Verenigde Naties. Na het bezoek van onze ambassadeur aan de Force Commander hebben we inmiddels begrepen dat de laatstgenoemde de “Nederlandse zaak” heeft neergelegd bij de VN. Al onze buitenlandse collega’s vertrekken morgen naar hun “teamsites” (= nieuwe werklocatie) en verbazen zich dat de Dutchies nog van niets weten. In ieder geval is iedereen begaan met ons lot en wensen ons allemaal sterkte voor de komende periode.
Ondertussen dienen wij ons maar te vermaken in het zwembad op de ambassade. Ik kan jullie eerlijk vertellen, dat het wachten nu toch redelijk vervelend gaat worden. Als het zo nog even doorgaat zijn wij de eerste militairen, die een medaille van de VN krijgen wegens 30 dagen bivakkeren in een zwembad van 16 x 5 meter. Iets waar we niet trots op zullen zijn!

In ieder geval houden we ons overdag bezig met het draadloos internetten in ons hotel en de ritjes naar het hoofdkwartier (lekkere koffie en goedkoop telefoneren) en de ambassade.

Vanmorgen zijn we nog even naar het hoofdkwartier gegaan om een belletje te wagen naar alle thuisfronten. Het is immers een speciale moederdag. Nadat de telefoontjes waren gepleegd heeft Edwin ondertussen onze leenauto nog even voor een extra paar dagen verlengd. Dit is toch wel een specialiteit van onze “potige”. Als er iets geregeld moet worden op de Nederlandse manier (dus snel, niet te moeilijk en zonder te zeuren) is hij “The Man”. We denken dat dit door zijn charme komt, maar ik ben er ook wel over uit dat zijn enorme brede schouders er ook iets mee te maken hebben.

Terwijl iedereen vanmorgen zijn eigen zaakjes aan het doen was, heb ik eens om mij heen gekeken welke nationaliteiten er deze ochtend op het terras te vinden waren. Binnen een uur had ik al 33 (aanwezige) landen geteld. Kortom: een heleboel ingrediënten waar de VN brood van moet zien te bakken. Ik kan me voorstellen dat het soms wel eens lastig is.

Voor de geïnteresseerden hieronder een opsomming:
Australië, Peru, El Salvador, Finland, Rusland, Noorwegen, België, India, Zweden, Nepal, Brazilië, Pakistan, Nigeria, Bangladesh, Argentinië, Oekraïne, Sri Lanka, Duitsland, Zambia, Kenia, Paraguay, Nieuw Zeeland, Jordanië, Canada, Singapore, Rwanda, Egypte, Indonesië, Zuid Korea, Namibië, China, Bolivia en natuurlijk ons eigen landje.

Aanstaande zaterdag is het de bedoeling dat de andere helft van onze groep vanuit Amsterdam vertrekt en deze kant op komt. Ik heb begrepen dat ze al een bevestiging voor hun vertrek hebben ontvangen. Met een beetje fantasie kan het misschien nog wel gebeuren dat wij ze zaterdag staan op te wachten op het vliegveld van Khartoum.

Nu nog even een speciale boodschap aan Ankeline (voor de niet insiders: mijn echtgenote):
Ank, deze 24 jaar bevielen mij uitstekend, dus laten we er voorlopig nog maar 50 jaar bij aanplakken. Daarna maken we wel weer een nieuw plan ;-)


Waarschuwing:
Er zit een foto bij, welke ongeschikt is voor kleine kinderen. Maar toch is het hier de realiteit (en een lekkernij) op de locale markt. Kijken dus op eigen risico !!