Oeganda 2006

Zaterdag 24 juni
Vanmorgen vertrokken, met een UN vliegtuig, naar Entebbe. Eigenlijk wel heel gemakkelijk om even een vliegtuig te pakken, zonder dat je hiervoor hoeft te betalen. Het enige wat je moet doen is 2 weken vooraf een formulier invullen en daarna op tijd op het vliegveld verschijnen. In Entebbe aangekomen werden we ontvangen door een hele lading taxichauffeurs, die ons maar wat graag als klant wilden hebben. Om de hele kluwen van ons af te schudden, zijn we eerst maar een bakkie gaan doen, om daarna ons plan te trekken. We wilden de eerste nacht in Entebbe overnachten, maar helaas was er een groot congres aan de gang met als gevolg dat alle hotels volgeboekt waren. Dus toch maar een taxichauffeur aangeschoten, die ons vertelde dat hij een mooi hotel wist in Kampala, midden in het centrum van de stad. Na wat onderhandelen over de ritprijs hebben we de zooi in de taxi gegooid en zijn in een half uurtje naar Kampala gereisd. Het Holiday-Express-Hotel zag er inderdaad prima uit. Uitzicht op een lokale markt, tv en ligbad op de kamer, dus hier kon ik me wel een nachtje vermaken. We hadden immers de andere nachten al een huisje geboekt in de “Blue Mango”, een vakantieparkje net buiten de stad. Nadat we de hotelkamer ingericht hadden (lees: de tas hadden neergezet) hebben we een wandeling gemaakt door het centrum. Het is ons duidelijk geworden dat Oeganda een wereld van verschil is met Zuid Soedan. Hier bijna normale winkels en er is van alles te koop. De mensen zijn modern gekleed en er de wegen zien er verzorgd uit. Uiteraard heeft Jolanda van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons alle kledingwinkeltjes aan de binnenkant te laten zien. ’s Avonds zijn we een pizza gaan eten in een “Domino-Pizza”-filiaal. Het leven lijkt goedkoop als je weet dat op een terrasje, een flesje Fanta van 500 ml ongeveer 50 eurocent kost. Voor de alcoholdrinkers: een flesje Bell Bier kost 1 euro. Nadat we het buikje rond hadden gegeten en gedronken zijn we op de kamer tijdens de voetbalwedstrijd Argentinie-Mexico heerlijk in slaap gevallen.

Zondag 25 juni
Na het ontbijt vertrokken naar ons nieuwe verblijf. Hier hebben we (eigenlijk onze reisleider Jolanda) een cottage gehuurd, met 2 slaapkamers. Na aankomst wederom onze kamer ingericht en lekker een duik genomen in het zwembad. Vandaag niets doen en gewoon een dagje relaxen. Aan het einde van de middag even wat inkopen gedaan in een naburige supermarkt en daarna voor de WK-voetbal-buis. Vlak voor de wedstrijd Portugal-Nederland de omgeving nog een beetje oranje gekleurd en daarna wachten op 22.00 uur, het begin van de wedstrijd. Nadat de wedstrijd was afgelopen bleven we met een kater achter, maar dat zal in de rest van Nederland niet anders zijn geweest. Ik ben zeer benieuwd hoe de reacties in de Nederlandse pers is geweest. Terug in Juba zal ik nog wel een keer het Telegraaf-archief raadplegen, want het is inmiddels duidelijk dat de internetmogelijkheden in deze omgeving een beetje zijn achtergebleven in de ontwikkeling. Er lijken wel internetmogelijkheden, maar ze zijn het net niet (traag, trager, traagst):(

Maandag 26 juni
Vroeg opstaan, want we zouden om 07.30 uur opgehaald worden door een taxi, die ons naar Jinja zal brengen, alwaar we gingen raften (= in een grote rubberboot door stroomversnellingen heen varen) op de Witte Nijl. We werden ontvangen met een ontbijtje door de plaatselijke organisatie. De groep bestond uit 2 Noorse meiden, 2 UN-Police mensen (Karen, een gezellige tante uit Australië en Dupak, een rare dwarrel uit India) en wij drieën. Daarnaast hadden we onze eigen vrouwelijke gids uit Israël, Noa genaamd. Als beveiliging werd er een aparte boot met al onze spullen meegestuurd, evenals 2 kajaks. Deze varen voor onze boot uit, om eventueel overboord geslagen passagiers ter hulp te schieten. Nadat we goed en wel op het water waren moesten er een paar drills worden doorgenomen om de veiligheid een beetje te waarborgen. Binnen 10 minuten lag de boot ondersteboven in het water en moesten wij, al zwemmend, zelf maar even kijken hoe we de zaak weer in een normale positie kregen. Uiteraard had onze gids de boot bewust om laten kiepen, . . . . . . . . “part of the training” noemde ze dat.
Toen iedereen weer in de boot zat konden we eindelijk beginnen aan ons 24 km durend avontuur. We zouden uiteindelijk 17 stroomversnellingen en watervallen tegenkomen.
De hele tocht was een super ervaring. De hele route stond vol met allerlei vogels en we zijn verschillende gebieden doorgevaren, waar enorm veel vleermuizen verbleven. Tijdens onze tocht was er ook gelegenheid om uit de boot te springen en jezelf door de stroomversnellingen te laten meevoeren. Er was één gedeelte waar dit verboden was, omdat daar krokodillen waren gesignaleerd. En dat vertellen ze pas later !!
Vlak voor iedere “waterval-passage” gaf Noa eerst een instructie hoe we het geweld te lijf zouden gaan (welke te nemen route en welke problemen en commando’s je mocht verwachten). Daarna was het “de boot” tegen “het water”. Eerlijk gesproken hebben wij vaker gewonnen dan het water, maar we waren dan ook een superbemanning ;-)
Ik hoop dat de foto’s een beetje indruk geven hoe het er soms aan toe ging. Deze foto’s zijn gemaakt door de vooruitgestuurde boot. Aan het einde van de tocht weer terug naar de ontvangsthal, waar voor ons een BBQ gereed stond.
Op weg terug naar het hotel heb ik me afgevraagd wat nu spannender is: het raften of de taxirit naar huis. Tering . . . die gasten rijden ’s avonds gewoon zonder licht, halen gewoon medeweggebruikers in, op plaatsen waar het thuis beslist is verboden, seinen alleen met hun grote licht en drukken bijna anderhalf uur continue op de claxon. Effin, uiteindelijk zijn we de dag zonder kleerscheuren doorgekomen, maar met een hele ervaring rijker.

Dinsdag 27 juni
Vandaag een rustdag gepland. Laat opstaan en niets moet. Uiteindelijk hebben we ’s middags een ritje gemaakt naar het centrum van Kampala en daar een beetje de toerist gespeeld.
’s Avonds lekker op de bank voor de tv gehangen en geprobeerd om wat te internetten.

Woensdag 28 juni
Jeroen laat zijn gezin tijdens het grote verlof naar Oeganda komen, dus zijn we met z’n allen op verkenning gegaan naar Entebbe en de omgeving. Deze dag hebben we het “openbaar-vervoer-systeem” getest en op zich was dit toch ook weer een hele ervaring.
Je stapt gewoon in een taxibusje (max. 14 personen staat er op de buitenkant), waar een soort “conducteur” de klanten ronselt om het busje maar gevuld te houden. Nu rijden er zo’n beetje om de 100 meter wel weer een ander taxibusje, dus je begrijpt dat de concurrentie enorm is voordat je het busje vol hebt. Zo’n beetje 200 meter van je eindstation roep je dat je eruit wilt, waarna je dan de conducteur zijn verdiende geld geeft. Het lijkt erop dat het openbaar vervoer een enorme chaos is (op het centraal busstation staan denk ik zo’n 200 busjes), maar als passagier ben je toch supersnel op de jouw gewenste plek. De prijs ?? Voor de rit Kampala – Entebbe, zo’n 45 minuten, waren we 1500 shilling per persoon kwijt, zo’n beetje 75 eurocent.
De eerste dag dachten we dat we al goedkoop uit waren met een taxi, die ons drieën voor 25 dollar van Entebbe naar Kampala bracht.
In ieder geval hebben we deze dag wandelend doorgebracht en hebben we ook nog wat plaatjes kunnen schieten in de botanische tuin, waar we nietsvermoedend in waren beland.
Op dit moment liggen Jeroen en Jolanda te chillen met een boek en naar het zich laat uitzien denk ik dat we vanavond vroeg de mand in gaan. Morgenochtend weer naar het vliegveld in Entebbe en terug naar Juba.
Co zien we pas maandag weer, want die is vandaag naar Khartoem vertrokken om onze collega’s op te vangen, die morgen (donderdag) eindelijk deze kant op komen.

De laatste tip voor deze mannen: Zorg ervoor dat je alleen dollars hebt, van het jaartal 2000 of jonger. Alle “oudere” biljetten kunnen hier (Oeganda en Zuid Soedan) niet gebruikt worden, tenzij je genoegen neemt met de helft van de waarde op het biljet.

Sportcommissie en alle atleten aan de Militaire Vijfkamp, . . . veel succes !!!
Batch 2 en de mannen van de CivPol, . . . goede reis !!!