Bijna thuis . . .

Misschien het laatste berichtje uit Soedan.
De afgelopen week stond geheel in het teken van ons vertrek uit Soedan.

Maandag 16 oktober
Vanmorgen om 09.00 uur de laatste handtekeningen verzameld op Ramzes.
Nu kan het bureau Finance aan de gang om voor ons de laatste cheque te maken, waarmee we dan ons laatste geld bij de bank kunnen afhalen. Voor de zekerheid wordt er trouwens door de VN 500 dollar achter gehouden om eventuele claims nog te kunnen innen. Als het meezit wordt dit bedrag over enige maanden alsnog naar Nederland overgemaakt, toch leuk als dat rond de kerst gebeurd ;-)
De felbegeerde cheque kan a.s. woensdagmiddag opgehaald worden, dus rest ons niets anders dan een bezoekje aan het zwembad op de ambassade. ’s Avonds zijn we wezen eten in het winkelcentrum “Afra” en hebben we gelijk inkopen gedaan om de rest van de week door te komen.

Dinsdag 17 oktober
Vanmorgen met Jeroen en Edwin naar het centrum van Khartoum gereden om daar wat inkopen te doen voor het thuisfront. Na de nodige kralen en spiegeltjes te hebben aangeschaft terug naar het appartement en volgens goed gebruik ook nog even naar het zwembad. Eigenlijk hadden we daar niet eens zin in, maar de temperatuur is gewoon niet te harden. Na het zwembad samen met Co en Jeroen teruggegaan naar de souvenirshop, want Co durft niet zonder kralen thuis te komen voor zijn meiden. Eigenlijk is dat ook het enige wat je hier aan souvenirs kan krijgen, kralen, kralen, kralen en slippers met schelpjes. Natuurlijk zijn er wel veel prullaria’s te verkrijgen, maar daar zitten we niet op te wachten. Vandaag heeft Co ook zijn eerste officieel getekende operatieorder voor deze missie ontvangen, dus dat hebben we gevied met een heerlijke pizza. Niet slecht van onze opdrachtgevers in Nederland om na 8 maanden al een stukje met regelgeving op papier te zetten. Trouwens ook leuk om in de laatste week te lezen dat iedere Nederlandse waarnemer uitgerust wordt met een laptop, sateliettelefoon en GPS. Onze opvolgers hebben het in ieder geval niet meegekregen vanuit Nederland (zal nog wel 8 maanden duren voordat beslist wordt tot aankoop). Onze opvolgers hebben trouwens wel koud-weer sokken meegekregen, maar dit terzijde.

Woensdag 18 oktober
Vanmorgen met Jeroen naar Omdurman, de lokale markt in het oude gedeelte van Khartoum.
Wat een bende is dat daar. Je loopt daar tussen de kraampjes over allerlei vuiligheid. Als je dan ook nog even in het slagerij-gedeelte een kijkje wilt nemen, begint de maag toch wel een beetje te protesteren. Wat een stank, wat een vliegen, wat een boel vuiligheid, maar ook wat een boel vriendelijke mensen. Voor mij is het wederom duidelijk: er is gewoon een wereld van verschil tussen leven in Khartoum en leven in Harderwijk.
Om 13.00 uur was het dan zover. We konden de laatste cheque ophalen en achter in de rij aansluiten bij de bank. Na enige tijd bij de bank in de rij te hebben gestaan, waren we tot de conclusie gekomen dat er een speciale rij was gevormd door locals. Door de security-guard bij de ingang werden deze locals allemaal naar binnen gelaten, waardoor wij een beetje voor Jan Joker lekker in het zonnetje stonden te bakken. Toen ik samen met Jeroen voor de locals bij de ingang zijn gaan staan en er niemand meer doorlieten hadden we de poppen aan het dansen. Uiteindelijk heeft de guard de bankmanager erbij moeten halen om ons eerst tekst en uitleg te komen geven waarom wij niet binnen werden gelaten. In haar beste engels probeerde de manager ons te vertellen dat de locals het suikerfeest moesten vieren en daarom geld nodig hadden om eten te kunnen kopen (zoiets als kalkoen tijdens kerst?). Na enig wederzijds begrip hebben we weer plaats genomen in de rij. De wachttijd was inmiddels al opgelopen tot 3 uur. Toen we eindelijk vooraan in de rij stonden gebeurde het onvermijdelijke. De deur werd op slot gedraaid en ons werd doodleuk verteld dat we morgen terug konden komen. Nu heeft de deur van de bank eenmaal gepantserd glas, dus schoppen helpt niet. Na een paar onvervalste Nederlandse uitdrukkingen zijn we maar eerst op een terrasje wezen afkoelen voordat we naar huis vertrokken. Vanavond gingen Hein en Edwin pannekoeken bakken en later op de avond zouden ook onze opvolgers uit Nederland op het vliegveld aankomen, dus erg lang werd er nu ook niet getreurd.
Nadat we de nieuwe observers welkom hadden geheten ben ik nog samen met Jeroen naar de kralenshop geweest, want Jeroen had daar nog “iets” zien liggen wat nader onderzoek moest hebben.


Donderdag 19 oktober
Om 08.45 uur stonden we bij de bank, die normaal pas om 10.00 uur open zal gaan. Helaas, meer personen hadden bedacht om eens extra vroeg in de rij te gaan staan, dus we hadden zo’n 25 man voor ons. Een klein sommetje leerde ons dat ieder persoon zo’n 10 minuten nodig had om zaken te doen dus konden we ons opmaken voor een wachttijd van 4 uurtjes. Toen de bank eindelijk om 11 uur pas open ging (reden onbekend) en er wederom steeds meer locals verzamelden aan de voorkant van de rij, werd se sfeer steeds grimmiger. Veel collega’s stonden in de rij, met de wetenschap dat dit hun laatste dag was om geld op te nemen, omdat hun vliegtuig die dag zal vertrekken. Op vrijdag is de bank immers gesloten. Nadat de rij steeds agressiever werd was het Co duidelijk dat er een andere oplossing moest komen. Hij is samen met een Canadese collega verhaal gaan halen bij de financiële afdeling van UNMIS, waarna zij met z’n drieën naar de bankmanager zijn gestapt om een oplossing te zoeken. Het resultaat was dat de Nederlanders en de Canadezen uit de rij werden gehaald en via de personeelsingang naar binnen werden gelaten, waar we in een aircoruimte één voor één tussen de locals werden gedrukt. Uiteindelijk om 13.00 uur had iedereen zijn geld binnen en was het eigenlijk “einde missie”. Direct vanuit de bank naar de ambassade gegaan en daar de hele financiële procedure nog eens hoofdschuddend doorgelopen. Wat een prutsers !!

Vrijdag 20 oktober
Gisteravond was Jolanda ziek thuis gekomen. Overgeven, diaree, koorts, maagpijn, dus dat verdiende nader onderzoek. Zoals verwacht bleek ze vanmorgen, na een bezoekje aan een kliniek te hebben gebracht, inderdaad malaria te hebben. Was ze eindelijk blij dat ze al haar medicijnen weg heeft kunnen geven, krijgt ze er vandaag weer een nieuwe lading bij.
Zelf ben ik ’s morgens vertrokken naar het zwembad om in ieder geval te proberen een lichtbruin kleurtje op het lichaam te toveren, want het bleek de vorige keer toch wel te zijn tegengevallen dat ik geen bruin kleurtje had opgelopen in Afrika. Ik kan iedereen alvast vertellen dat je tijdens de missie echt niet voor je lol in de zon gaat liggen bakken. ’s Avonds met onze opvolgers een pizza wezen eten en uiteraard sterke verhalen vertellen. Heerlijk om te zien dat de nieuwe lichting alle informatie wilt opslurpen.

Zaterdag 21 oktober
De laatste dag in Soedan. Vanavond om kwart over vijf worden we naar het vliegveld gebracht en tot die tijd moeten we de tijd zien te doden. Jeroen had een taxi geregeld om ’s morgens naar een kamelenmarkt te gaan en dat leek mij wel een goed idee om de zinnen te verzetten. Samen op pad, dwars door de woestijn op zoek naar kamelen. Tijdens de rit reden we door dorpjes, waar je dan toch weer niet vrolijk van wordt. Mensen die in grote afvalbergen op zoek zijn naar iets bruikbaars. Hele gezinnen die amper kleding om het lijf hebben, maar allemaal vriendelijk naar ons busje staan te zwaaien. Dan zit die wereld toch echt wel een beetje raar in elkaar.
Uiteindelijk zijn we dan toch bij de markt aangekomen en hebben we ons daar een uurtje kunnen vermaken. Heel bijzonder waren de momenten dat er op de markt steeds één persoon geknuffeld werd, tenminste zo leek het. Het was de veilingmeester, die door iedereen een prijs in zijn oor gefluisterd kreeg, waarna de hoogste bieder waarschijnlijk de koe, kameel of geit mee naar huis mocht nemen. Tijdens die procedure loopt de betreffende veilingmeester de gehele tijd te glimlachen van oor tot oor, dus ik verdenk iedereen ervan dat ze hem soms iets meer in zijn oor fluisteren dan de bedoeling is.
Thuis aangekomen de laatste burgerkleding in een zak gestopt en meegegeven aan onze gids-taxichauffeur, die tevens voorzitter van de “raad van weeskinderen” bleek te zijn. Nadat hij ons bij het zwembad had afgezet hebben we hartelijk afscheid van hem genomen en ben ik achter mijn lappie gekropen om dit (bijna) laatste berichtje voor de site te schrijven.
Het is nu bijna twee uur, tijd voor een laatste duik in het zwembad, ik spreek jullie laterzzzzzzzz