Eindelijk weer een berichtje

Weer Thuis !

Na 9 dagen van toeren door Zuid Soedan, zijn we weer teruggekeerd in het oude, trouwe, benauwde Juba.
Mijn eerste reactie ?? Blij weer “thuis” te zijn !!

Op maandagochtend (17 juli) zijn we met enige vertraging om 11.00 uur vertrokken naar Yei, waar een kleine teamsite is gestationeerd en wij de eerste nacht zouden doorbrengen. De gehele groep bestond uit een pakketje van 3 auto’s, met daarin 2 UN Police mensen, en vertegenwoordigers van CIMIC, Human Rights, en een Mapping Officer (iemand die het landschap in kaart brengt) en natuurlijk de twee UNMO’s (Saeed uit Pakistan en mijzelf). Wij met de kaart en GPS voorop en na zo’n 5 uur rijden zijn we aangekomen in Yei, waar we met enige verbazing werden ontvangen. Niet dat ze ons niet verwachten, maar deze collega’s mogen niet zonder gewapende beveiliging buiten een zone van 10 km rond de stad komen en wij kwamen daar vrolijk, zonder Protection Force binnen rijden. Na eerst iets gedronken te hebben zijn we het dorp ingereden op zoek naar een plaats om te overnachten. Uiteindelijk zijn we beland bij een “trainingscentrum voor aankomende boeren”, die nog wel een paar bedden hadden staan. Toen ik de “accommodatie” zag heb ik toch wel heel even moeten slikken, maar voor 2 dollar per nacht mag je ook geen 5 sterrenhotel verwachten. Uiteindelijk zijn we hier ook een beetje voor het avontuur, dus ik heb de gehele avond lopen glimlachen, omdat dit “hotel” zelfs zijn 2 dollar niet waard is.
Een voorbeeld? Ergens onder een afdak was de douche. Het was al redelijk schemerig en er is geen elektriciteit. Ik vol goede moed met mijn zeep en handdoek naar de douche, blijkt dit alleen 4 gemetselde muren te zijn, met rechtsonderin een gat naar buiten. Hmm op zoek dus naar water. Dit water moest ik zelf ergens gaan halen, maar het had deze keer geen zin, want er kwam deze dag toch al helemaal geen water uit de kraan. Gelukkig maar, want anders had ik ook nog ergens een “emmer” moeten regelen. Uiteindelijk het ik maar 2 flessen drinkwater aangebroken om mezelf, in het donker, in een hok vol spinnenwebben, zo goed als kwaad gewassen met zuiver mineraalwater. Na afloop voelde ik mij tintelfris. Ik moet wel eerlijk vertellen dat ik me op dat moment niet eenzaam voelde, want ik kreeg voldoende steun van de ruim aanwezige padden op de grond en de hagedissen en insecten op de wanden.
Na het douchen snel naar de eetzaal voor een warme maaltijd. Nu was deze maaltijd ook bij de prijs inbegrepen, dus ook hier mocht ik niet veel van verwachten, maar ja niet zeuren, er zijn hier mensen die niets te eten hebben. Echter, na een eerste blik in de pannen geworpen te hebben wist ik in ieder geval dat dit niet mijn meest favoriete maaltijd zal worden. Er stond een pannetje met grijze drab, waarin wat botten lagen (bleek het vlees te zijn), een pan met groene behangplaksel, een pannetje met deeg en een pannetje met witte rijst. Bestek ?? Wat dacht je van eten met je vingers !! Om een lang verhaal kort te maken, ik heb mijn -altijd aanwezige- theelepel uit mijn broekspijp tevoorschijn getoverd en heb een heerlijk bordje witte rijst, overgoten met suiker, naar binnen zitten werken. Vol verbazing (en soms afschuw) heb ik zitten kijken hoe sommige cursisten deze maaltijd met hun vingers naar binnen zaten te werken. Vergeet hierbij dus even niet dat er die dag geen water beschikbaar is geweest en die gasten de hele dag op het land bezig zijn geweest.

De volgende ochtend even gekeken welke verrassing er als ontbijt werd aangeboden (gebakken bananen (?) in (dezelfde) grijze saus) en toen toch maar op mijn gemakkie een bakkie koffie gedronken (na eerst de bruine kleur van het gekookte water grondig te hebben onderzocht).
Voor iedereen die van zijn wederhelft afwil heb ik hier de gouden tip: Reserveer dit “hotel” voor een paar nachtjes en zeg dan dat je het supergoed geregeld heb. Succes verzekerd dat je bij terugkeer in Nederland alleen nog de scheidingspapieren hoeft te tekenen.
Na het ontbijt in rap tempo naar de teamsite, waar we hadden afgesproken om te verzamelen voor vertrek naar ons volgende station, nl Mundri, een dorpje op zo’n 165 km afstand.

De reis naar Mundri was fantastisch. 165 Km kuilen, gaten waterpartijen en bruggen die nodig wat onderhoud kunnen gebruiken. Na iedere bocht een nieuwe verrassing. Toch wel apart als je een bocht uitkomt en dan de apen en andere ondefinieerbare dieren het bos in ziet schieten. Na de reis werden we in Mundri opgewacht door collega’s uit Maridi. We wisten inmiddels wel dat er UNMO-collega’s met ons zouden optrekken, maar dat Jeroen 10 extra collega’s had meegenomen was toch wel een verrassing. Trouwens ook bij deze groep was er verbazing alom, toen bleek dat wij zonder Force Protection naar Mundri waren gekomen. Bij de groep ontstond zelfs een heftige discussie, waarbij een aantal teamleden weigerden om de komende dagen zonder Force Protection door te reizen naar Mvolo (onze bestemming na een dagje arbeid in Mundri). Zoals gebruikelijk hebben we in Mundri een aantal bezoekjes gebracht aan de diverse “belangrijke personen”. De accommodatie in Mundri was in ieder geval beter dan de vorige. Vol goede moed en met veel lef hebben we zelfs de lokale delicatesse, nl “geitenvlees a la Africana“ gegeten, waarna ik de volgende dag even naar rechts werden gericht door mijn maag en darmen. Die waren het er duidelijk niet mee eens! Op zich niet zo erg als je eens iets vaker naar het toilet moet, maar de juiste benaming voor deze stinkende gaten in de grond weet ik nog niet, maar "onafgedekte beerput zonder wc-papier" komt het meest in de buurt. Gewoon tijdens daglicht, in de open lucht zitten is in ieder geval hygiënischer, met als nadeel dat er helaas niet aan ieder boom toiletpapier hangt.
De rest van de dagen heb ik, als lafaard, maar het zekere voor het onzekere genomen en ben ik braaf begonnen met mijn “noodle-gevechtsrantsoenen”. Voor de variatie heb ik me een paar keer laten verleiden tot het nuttigen van een bordje witte rijst, . . . . . . .uiteraard met suiker.

Overdag ben ik samen met Jeroen naar een aantal munitieverzamelpunten gegaan om deze in kaart te brengen, zodat deze opslagruimtes geruimd kunnen worden door de verantwoordelijke instanties. Toch wel even oppassen als je voor je op de grond een hele berg met anti-personeels-mijntjes en andere “niet geëxplodeerde” rotzooi ziet liggen. Voor de zekerheid toch maar even snel wat foto’s gemaakt voor de “explosievenopruimers”, zodat die alvast kunnen gaan bekijken welk wapentuig ze allemaal tegen kunnen komen. Na de coördinaten genoteerd te hebben weer snel terug naar de auto voor een volgende 2 verzamelplaatsen. Er bleek er ook een aan de andere kant van de rivier te zijn, maar helaas was de brug ingestort, hetgeen betekend dat we de keuze hadden om met een uitgeholde boomstam of met een trek-pontje naar de overkant te gaan. We hebben gekozen voor het laatste, ofschoon Jeroen het niet na kon laten om zich ook nog even (tegen betaling) heen en weer te laten varen in de boomstam.
Gedurende de avonduren was het gezellig bijkletsen van alle afgelopen ervaringen.

De volgende dag vroeg op, want de reis voor deze dag was gepland naar Mvolo. We hadden in de eerdere bezoekjes al gehoord dat dit een zeer arm dorp was, waar teveel vluchtelingen naar toe trokken. Ook had dit dorp te maken met “cattle-keepers”, dit zijn de nomaden, die met duizenden koeien door het land trekken, waarbij die koeien de eventueel aanwezige bewerkte landjes totaal vernietigen. We hadden zelfs al het gerucht opgevangen, dat de plaatselijk politie bereid was om deze cattle-keepers met geweld de andere kant op te sturen, hetgeen een stammenoorlog zal kunnen gaan betekenen in deze regio. Hier lag een schone taak weggelegd voor onze collega’s van de UN Police, om hun Soedanese collega’s toch even op andere gedachten te brengen.

Dat deze regio van Soedan het niet echt breed heeft bleek wel uit het feit dat we steeds meer benaderd werden door de bevolking, die vroegen of wij misschien voedsel voor hun hadden.
Normaal gesproken rijden we door het Soedanese land en staan de mensen langs de kant vrolijk naar ons te zwaaien. In deze regio bleef het zwaaien achterwege en maakten de mensen met handbewegingen duidelijk dat ze meer behoefte hadden aan voedsel ipv een vriendelijk gezicht. Tja, daar sta je dan met je goede gedrag. Je kunt je eigen voorraad voedsel toch ook maar één keer uitgeven en dan heb je de wetenschap dat je over 1 km toch weer in zo’n zelfde situatie komt te staan. Natuurlijk kan je de mensen wel wat geld geven, maar ook die pot raakt een keer leeg. Het enige wat dan nog rest is een praatje maken en hen vertellen dat je deze ongewenste situatie begrijp en er alles aan zal doen om dit voedseltekort in de rapporten duidelijk naar voren te laten komen. In ieder geval ben ik een middagje zoet geweest met de lokale jeugd, die werden getrakteerd op de overgebleven oranje ballonnen die ik had meegenomen met het idee van “je weet maar nooit”. Ik weet dat ik er in ieder geval enorm veel schik aan heb gehad (en met mij de plaatselijke jeugd) om die kinderen achter hun ballonnen aan te zien rennen. Sommigen zagen voor het eerst van hun leven dus een ballon en wisten dus ook niet wat je er wel en vooral niet mee moest doen, getuige de vele geknalde exemplaren. Soms was het wel vreemd om te zien dat zelfs volwassen personen de ballonnen van de kinderen afpakten, om er zelf ook even mee te spelen. Nadat de ballonnen op waren hadden zich er al inmiddels tientallen kinderen verzameld voor onze slaapaccommodatie. Allemaal hopend op misschien toch nog een ballon. Om de teleurstelling niet te groot te laten worden heb ik, samen met Jeroen, de plaatselijke jeugd een paar Nederlandse spelletjes bijgebracht. Nu had ik in mijn auto immers een blik tennisballen gestopt, want “je weet maar nooit”. Deze kwamen nu goed van pas om gebruikt te worden om de waterfles van de tegenpartij om te gooien. Nadat ik ook nog de dobbelstenen uit mijn rugzak had getoverd (“je weet maar nooit”) en die bovenop de flessen had gelegd begon het al aardig op een looptraining te lijken. Nadat de tegenpartij jouw dobbelsteen van de fles had gegooid, moest de gehele groep zoveel rondjes rennen, zoals de dobbelsteen aangeeft. Zorg er dan voor dat je een “oudere jongere” de leiding geeft over het spel en je kan dan zelf aan de kant gaan zitten genieten van de lol en van het fanatisme dat deze spelers hebben. Zelfs jongeren van rond de twintig speelden met kleuters van vijf jaar.

Mijn eigen grensverleggende momentje beleefde ik op een ochtend, na hulpgeroep uit één van de slaapvertrekken van de collega’s. In zijn persoonlijke spullen zat een slang, die zeker niet de bedoeling had om uit eigen vrije wil naar buiten te vertrekken. Nu had die collega geprobeerd om de slang met een anti-muggen-spuitbus weg te jagen, maar door die muggenzooi was hij alleen maar extra pissig geworden op alles wat maar in de buurt kwam. Toen inmiddels de kamer volgestroomd was met “rampfotografen” probeerde de slang ff snel een rondje door die kamer te maken, met als gevolg dat al die militaire helden elkaar verdrongen om zo spoedig mogelijk de kamer uit te vluchten. Nu was het maar een slang van 1 meter, maar niemand, zelfs niet de locale bevolking, kon ons vertellen of dit een gifslang was of niet. In ieder geval haalde niemand van de locals het in zijn hoofd om de kamer binnen te gaan, hetgeen de rest deed vermoeden dat deze slang toch met de nodige voorzichtigheid benaderd diende te worden. Totaal onverwacht stapte opeens een collega uit Kenia de hut binnen en sloeg de kop van de slang met een paar welgemikte klappen tot moes. Einde slang en die kon nu geen collega meer bijten. Of de slang nu giftig was of niet maakte hem niets uit. Met slangen mag je niet gokken vertelde hij. Gewoon vette pech voor de slang dus.

Het reizen door het land is een hele ervaring op zich. Vroeger keek ik wel eens naar de reportage’s op tv van de Camel Trofee, maar nu zit je er zelf gewoon midden in. Bij iedere hoek van de weg kan er een verrassing liggen. Rotsen, uitgebrande vrachtwagens, waterpartijen, dieren, rivieren, bruggen die 2 meter breed zijn, bruggen met gaten erin, zelfs bruggen die er gewoon niet zijn, met alles met je rekening houden. Het mooiste zijn voor mij de waterpartijen, waar je inrijdt, zonder te weten of je überhaupt wel de overkant bereikt. Natuurlijk controleer je wel hoe diep de kuil is (meestal met een tak proberen te prikken hoe diep het is, en als dat niet mogelijk is dan proberen “iemand” te bewegen om in het water te gaan staan) maar de belangrijkste aanwijzingen geven meestal de eventuele bandensporen aan de andere kant van de plas. Toch blijft het iedere keer spannend. Uiteindelijk hebben we toch een aantal keer de lier moeten gebruiken om anderen uit hun benarde situatie te bevrijden. Al met al hebben we in de afgelopen 9 dagen zo’n kleine 1600 km gereden, met soms een gemiddelde snelheid van niet meer dan 20 km per uur. Het meest onbetrouwbaar tijdens de rit zijn de reservebanden. We waren zelf met 3 voertuigen en ieder voertuig heeft 1 reserveband. Nu hebben we er in totaal 5 extra banden nodig gehad, die we uiteindelijk hebben geleend van de collega’s uit Maridi. In dit geval hadden we dus geluk dat we banden van hun konden lenen, maar stel je voor dat je op de terugweg (met 2 auto’s) 4 lekke banden hadden gehad, dan hadden we nu nog ergens in het bos gestaan.

Ik merk nu dat het verhaaltje wel erg lang gaat worden, dus ik zal voor deze ene keer ff kort de belangrijkste punten aanhalen:


-> het weggooien van afval in afvalbakken is hier a-sociaal gedrag. Hiermee ontneem je de lokale bevolking de kans op nieuw serviesgoed of nieuwe verpakkingsmateriaal. Zelfs de gebruikte boterhamzakjes worden soms gebruikt om er een halve liter benzine mee te halen.
-> in Maridi meegedaan aan een Kareoke avond. Helaas waren er geen liedjes van Andre Rieu beschikbaar. Mijn High score was 40 punten, dus dat apparaat zal wel kapot geweest zijn.
-> Op de terugweg een BBQ gehad, waarvan de foto’s hieronder zijn te vinden
-> het is dus echt waar, hier lopen de mannen dus gewoon nog met pijl en boog om zichzelf te beschermen en te jagen
-> Na afloop van de patrouille een 35 pagina tellend rapport ingeleverd, waarvoor ik Jeroen heel erg dankbaar ben, want hij heeft het grootste deel voor zijn rekening genomen.

Om het lange wachten een beetje te compenseren zal ik er deze keer extra veel foto’s bij plaatsen. Dit is ook mede te danken aan de gulle gever, die maar even voor 300 foto’s aan ruimte heeft “ingekocht” voor deze site. Thnx !!

Uiteraard wil ik jullie ook niet de reden onthouden waarom het allemaal iets langer heeft geduurd voordat het stukje op de site kwam. Eerst moest ik het officiële rapport nog aanpassen en daarnaast waren er hier op de teamsite nog allemaal klusjes blijven liggen, die ik ook nog weg wilde werken. Ook moesten er een paar zaken voor de vakantie van volgende week geregeld worden, dus bleef deze klus een beetje liggen. Maar nu zijn we weer bij en gaan we er weer volop tegenaan. Voor iedereen die binnenkort op vakantie gaat (of is): allemaal prettige vakantie en ik hoop dat jullie allemaal uitgerust terug zullen komen..
Wij gaan in ieder geval een supervakantie tegemoet in ons hotel (http://www.safaripark-hotel.com ) en onze trip (http://www.africahomeadventure.com/AHAL018.htm ).

Met collega Mara gaat het inmiddels weer wat beter. Het beengips is er twee dagen geleden afgehaald en is nu volop in de revalidatie. Helaas zijn de kaartjes tot op heden nog niet gearriveerd, maar ik rij voor de zekerheid toch maar iedere dag even langs het TNT-filiaal. Als we de kaartjes afleveren zal ik ook een fototje maken. Alvast bedankt allemaal !

Gregory, nog gefeliciteerd met het behalen voor de limiet voor het Europees kampioenschap atletiek in Gotenburg. Veel succes de 11e en 12e augustus op de 110m horden.

En nu allemaal snel naar de foto’s ;-)