Jambo Jambo (Hallo Hallo)

Eindelijk was het dan zover.
Afgelopen donderdag met het UN-vliegtuig om 12.00 uur afgereisd naar Entebbe.
Hier zouden we 2 nachten verblijven, om daarna door te vliegen naar Kampala. Het plan was dat wij daar dan zaterdag aan het einde van de middag zouden aankomen en dat Ank en Dennis zondagavond zouden arriveren.

De heenreis naar Entebbe ging voorspoedig. Binnen 50 minuten stonden we op vaste bodem in Uganda. Jeroen was al redelijk zenuwachtig, omdat hij wist dat zijn gezin een half uurtje verderop op hem zat te wachten. Hij ging alvast een taxi regelen en Jolanda en ik moesten nog even de tickets ophalen bij het filiaal van Kenia Airlines. Echter bij het hiervoor genoemde bureau zat iedereen in de stress, want er was net een vlucht uitgevallen en het computersysteem lag plat. Tel daarbij de aanwezigheid van een aantal boze passagiers en je kan je de chaos voorstellen. Wij werden vriendelijk verzocht morgen terug te komen, maar toen we vertelden dat dit echt niet de bedoeling was, vertelde de manager ons dat we de tickets in Kampala mochten ophalen. Ach, om deze mensen nog verder te stressen had geen zin, dus wij afgesproken dat we die tickets de dag daarop wel wilde ophalen. Goed geregeld dus!
Na de chaos snel naar de uitgang, waar Jeroen al met een taxichauffeur zaken had gedaan om hem eerst af te zetten bij “De Blue Mango” en daarna ons naar een nog nader te bepalen hotel te rijden. Binnen 45 minuten arriveerden we bij de Blue Mango, waar Karin, Denise en Erwin Mol ons al zaten op te wachten. Voor de zekerheid toch nog even bij de balie vragen of er echt geen kamertje meer vrij was en zowaar, we konden voor 1 nacht blijven slapen (ik in het tweepersoonsbed en Jolanda op een paar kussens op de grond (ouder zijn heeft soms voordelen)). De volgende dag samen met het gezin Mol op pad, middels het lokale openbaar vervoersysteem, naar het centrum van Kampala. Jeroen om de safari in Uganda verder af te timmeren en wij op zoek naar het filiaal van Kenia Airlines en een slaapplaats voor de vrijdagnacht. Tijdens het wachten op onze beurt zat ik een beetje te fantaseren over allerlei doemscenario’s. Helaas werd dit ook de werkelijkheid, want de dame achter de balie wist ons te vertellen dat de tickets de dag voorafgaand op het kantoor op het vliegveld opgehaald had moeten worden. Dit betekende dat deze tickets opnieuw in de verkoop waren gegaan en dat de plaatsen al vergeven waren. Onze argumenten dat we zelfs op advies van Kenia Airlines de tickets zijn gaan ophalen in Kampala werd naar de prullenbak verwezen. Helaas pindakaas, misschien een andere vlucht boeken ? Toen Jolanda toch even liet weten dat dit toch wel een grote geitenbende was en aangaf dat ze desnoods zelf wel achter de stuurknuppel wilde plaatsnemen ging de baliemedewerker naarstig op zoek naar een oplossing. Eigenlijk was de oplossing heel simpel. Als we bereid waren om 30 dollar extra te bepalen voor een economy seat, dan kon ze onze vlucht wel overboeken. We hebben heel snel ja gezegd, waardoor we onze vlucht in ieder geval op tijd zagen vertrekken. Na deze soap bij die vliegmaatschappij (ik zal geen reclame meer maken) op zoek naar een hotel. Gelukkig was de tweede raak, waardoor we nog even de tijd hadden om nog wat spulletjes te kopen (pantalons 8 euro, overhemden 6 euro, lederen riem 3 euro, DVD met 12 films 4 euro). ’s Avonds vroeg naar bed en de volgende dag hadden we de taxi om 12.00 uur gereserveerd om ons naar het vliegveld te brengen. Uiteindelijk stegen we om 15 uur op en na een vijf kwartier vliegen (ik zat gewoon naast iemand in het vliegtuig die 30 dollar minder voor de reis heeft betaald en dezelfde behandeling kreeg), stonden we met beide benen op de grond in Nairobi. Hier stond onze chauffeur al te wachten om ons naar het Safari Park Hotel te brengen. Na eerst even langs het bureau van onze touroperator te zijn gereden, kwamen we eindelijk in ons hotel aan. De portier heette ons van harte welkom en een piccolo nam de bagage uit de auto. Het hotel zag er super-de-luxe uit en nadat we op de kamers waren gebracht heb ik toch wel even zitten grinniken op mijn hemelbed van tweeënhalf bij tweeënhalf . “Ik denk dat dit me wel gaat bevallen”. Na een zeer uitgebreid diner had ik geen enkele moeite om mijn hoofd in het kussen te drukken. Zelfs de ongewenste bezoeker midden in de nacht, gevolgd door een telefoontje met excuses van de receptie, konden mijn nacht niet verpesten. Immers de dag erop stond Ank voor de deur en dan moet ik wel uitgerust zijn.

Zondag 6 augustus, D-Day voor Jolanda en mijzelf. Vanavond arriveren Dennis en Ankeline. Nu hadden we wel het gevoel dat de dag wel heel langzaam voorbij ging, maar na een stevige lunch en een lekkere lange wandeling werd het dan toch tijd om ons te verplaatsen naar het vliegveld. Uiteindelijk werd het zelfs haasten naar onze gereedstaande taxi, want stomtoevallig kom ik tijdens mijn wandeling ineens twee oranje trainingspakken van het BIMS tegen (Bureau Internationale Militaire Sport). In die pakken herkende ik meteen onze defensie topsporter Husnu Kocabas (boksen) en zijn trainer Henny Mandemaker. Zij waren hier in Nairobi om samen met (voor boksers zeer bekende) Ismael Salas, die meerdere Cubaanse olympische kampioenen heeft getraind, een trainerscursus te geven. Natuurlijk even een fotootje gemaakt, want anders gelooft niemand mij als ik vertel dat je ineens 2 collega’s uit Nederland, in het meest luxueuze hotel in Nairobi, tegenkom.

Zoals ik al eerder aangaf, daarna snel naar de gereedstaande taxi en op naar het vliegveld. Op het vliegveld een klein uurtje wachten en eindelijk had ik mijn meissie weer in mijn armen. Vanwege het gegeven dat het vliegveld nu niet bekend staat om zijn veiligheid zijn we direct in de auto gestapt en hebben we ons voor de deur van de hotelkamer laten afzetten. Ik geloof dat we daarna ook nog ergens hebben gegeten, maar dat weet ik niet meer zeker, want het leek wel of de 4 uren daarna binnen 5 minuten waren opgebruikt. In ieder geval zijn we de volgende dag wakker geworden en hebben de rest van de dag lekker niets gedaan. ’s Avonds zijn we op het park naar een show gaan kijken en hebben en passant ook nog verschillende soorten vlees naar binnen zitten werken. Het aangeboden buffet bevatte o.a. vlees van: geit, kameel, struisvogel, krokodil en uiteraard de normale gangbare stukken vlees. Sommige dingen moet je eenmaal eens uitproberen.

Vandaag, dinsdag 8 augustus, zijn we met z’n vieren naar het “shoppingcentre” van Nairobi geweest, waar we door iedere soevenier-standhouder werden aangesproken dat we toch maar vooral eens bij zijn toko binnen moesten gaan kijken. Nadat we deze kleine ondernemers achter ons hadden gelaten hadden we dringend behoefte aan een bakkie koffie. Toevallig sprak ons op straat een jonge Keniaan aan, Katara genaamd, die vloeiend Nederlands sprak, maar dat was ook niet gek, want hij woonde al 18 jaar in Den Haag en was nu werkzaam bij het internationaal gerechtshof in de Hofstad. Hij bracht ons naar de beste koffietent in Nairobi en heeft ons van alles en nog wat uitgelegd over zijn geboortestad. Nadat hij ons over de plaatselijke markt had gestuurd zijn we voldaan huiswaarts gegaan. Vanavond vroeg naar bed, want morgen om 08.30 uur worden we opgehaald voor onze “prive-safari” van 8 dagen.

De safari moet zeer apart worden, want we krijgen met zijn vieren een eigen chauffeur en een gloednieuwe safaribus. Onze “reiscoördinator” had ons afgelopen zaterdag met glimoogjes al verteld dat we volgens hem een unieke safari gingen maken, want de meeste hotels waren eigenlijk al volgeboekt, maar hij heeft via zijn netwerk voor alle overnachtingen “minimaal 5 sterren accommodaties” weten te regelen. Van één accommodatie heeft hij zelfs een speciale suite weten te regelen, waar hij zelf heel trots op is. We zullen het wel zien. In ieder geval zullen we er na de safari een verslag van doen. Voor de duidelijkheid, de 16e augustus zijn we weer “aanspreekbaar” in het hotel, mits we niet van de weg zijn gedrukt door een kudde olifanten, nijlpaarden, krokodillen of andere zwaargewichten. Tot die tijd alleen bereikbaar voor sms berichtjes ;-)