Op Patrouille . .

Dinsdag 30 mei
Vandaag zat ik in de StandBy-ploeg, hetgeen betekent dat je beschikbaar moet zijn om binnen 5 minuten te vertrekken naar iedere opgegeven lokatie. Meestal betekent dat, dat je de gehele dag administratief werk kan gaan doen. Vandaar dat ik mijn lappie had meegenomen om alle 950 foto’s eens op een rijtje te zetten. Rond 11.0 uur werden er ineens een partij dozen op het bureau gebracht, met daarin 5 complete computerconfiguraties. Deze pc’s zijn een uitbreiding op het huidige bestand van 2 computers, dus hier zijn ze er erg blij mee. Ook heb ik vanmorgen mijn wireless-router op het bureau geïnstalleerd, waardoor er nu een heleboel extra mogelijkheden zijn om gebruik te maken van het internet.
Tegen de avond was er ineens paniek. Er was een telefoontje bij de hoogste baas op dit kamp binnen gekomen, dat de SAF de brug over de Nijl had overgenomen. Met grote spoed werden er een paar hoog geplaatste militairen uit de kast gehaald en wij moesten als de donder naar de brug om de zaak niet te laten escaleren. In onze kielzog 2 auto’s vol met gewapende militairen van zowel SAF en SPLA. Voor de duidelijkheid, deze twee groepen (die mee reden) kunnen het uitstekend met elkaar vinden, dus hier hoefde ik me niet ongerust over te maken. Bij de brug aangekomen werden we ontvangen door wat officieren van de SAF. Nadat we elkaar hadden voorgesteld vroegen we hem wat er aan de hand was, waarop hij antwoorde: “Is er dan iets mis ?” . Wat bleek nu: Op de wachtpost bij deze brug zitten normaal 4 militairen, waarvan 2 van de SAF en 2 van de SPLA. Omdat ze het allemaal wel met elkaar kunnen vinden hadden ze vandaag afgesproken dat ze van iedere partij 4 militairen op de post plaatsen, dus in totaal 8. Nu bleek dat de vier militairen van de SPLA waren gaan eten, waardoor er vier militairen van de SAF op post achter bleven. Dit was dus de reden voor de mededeling dat de SAF de brug had overgenomen. Daar sta je dan met zo’n 20 gewapende man om je heen, en nog een delegatie hoge militairen op komst. In ieder geval de commandant van de SPLA verteld dat hij natuurlijk moet zorgen dat er altijd een wacht bij de brug moet zijn om dit soort situaties te voorkomen. Hij beloofde beterschap. Op de weg terug naar het hoofdkwartier heb ik er nog even heerlijk om gelachen. Dat lachen verging me trouwens wel toen ik me ervan bewust werd dat ik hiervan een rapport moest opmaken.

Woensdag 31 mei
Op patrouille naar het dorpje Mangalla, zo’n 75 km ten noorden van Juba. Nu bleek er een half jaartje geleden ooit eens een patrouille daarheen gestuurd te zijn om eens kennis te maken met de inwoners. In het rapport van toen stond dat het een ontzettend slechte weg was. Niemand van de hier aanwezige collega’s was daar ooit naar toe geweest, dus moest er vandaag een ritje gemaakt worden om de toestand opnieuw te beoordelen. Zonder dat we wisten wat we moesten verwachten zijn we met twee auto’s, gps en fotocamera’s op pad gegaan. Waarschijnlijk heeft er enige tijd geleden al iemand eerder geklaagd over de weg, want inmiddels is 90 % van de weg zeer goed te berijden. Bij binnenkomst in het dorp werden we ontvangen door een SAF officier, die ons spontaan begon te vertellen dat zijn eenheid hier allerlei “oude” munitie verzameld om dit morgen tot ontploffing te laten brengen. Dat verzamelen van munitie hadden we inmiddels ook wel gezien, want er lag in het midden van het dorp, in de brandende zon, gewoon een hele berg met allerlei soorten vuurwerk (zie foto’s). Inmiddels werd er onder een boom stoelen geplaatst waarop wij uitgenodigd werden om te zitten en iets te drinken. Tijdens het gesprek wat plaatsvond (eerst over koetjes en kalfjes) vroegen we ons af hoe hij al die munitie tot ontploffing wilde brengen, waarna hij ons naar een paar kistjes verwees, waar inmiddels onze drankjes op waren gezet. Daarin zit genoeg TNT voor het hele dorp vertelde hij. Ach, . . . . . . dan denk je even na hoe het thuis allemaal met de veiligheidsvoorschriften is geregeld. In ieder geval doen ze het hier op hun eigen manier.
Na ons gesprek werden we nog even meegenomen om een kijkje in het dorp te nemen. Tijdens de voettocht vroeg ik me af wie nu eigenlijk bekeken werd, zij of wij. Alle kinderen riepen “kawatza, kawatza”, hetgeen “witte mens” betekend. Ach, ikzelf was er wel van onder de indruk dat er hier dus nog echt mensen rondlopen met speren en pijl en boog. Ik had nog even niet het lef om deze gewapende mannen (waren nomaden) op de foto te zetten. Volgende keer maar proberen, als ze misschien een beetje gewend zijn (of ik).
Bij terugkeer het rapport opgemaakt en dan nog snel ff een hapje eten. Deze keer 3 koppen soep, want de darmen komen een beetje in opstand. Reden genoeg dus om vroeg naar bed te gaan (net als alle andere avonden, want er is hier ’s avonds echt niets te doen).

Donderdag 1 juni
Vandaag stond ik niet ingeroosterd. Tijd om de mail eens door te werken en een stukje voor de site te maken. Ineens stonden de wervelwinden Cas en Edwin even op het bureau, die op doorreis waren. Druk, druk, druk, belangrijk, belangrijk, belangrijk, weg, weg, weg. Voor de rest gaat het goed met ze ;-).

Morgenmiddag en -avond sta ik gepland op “Airport-patrol”. Al het vliegverkeer in de gaten houden en verifiëren welk personeel en materieel er verscheept worden naar Khartoum.

In ieder geval vanaf deze zijde alvast alle sterkte voor de dames en heren van het militaire volleybalteam, die deze week hun laatste voorbereidingen erop hebben zitten. Als het goed is vertrekken ze maandag naar USA om daar wat medailles in de wacht te slepen tijdens de militaire wereldkampioenschappen. Zet hem op en hou me op de hoogte ;-)