Keek op de week !

Sinds zondagavond is het hier “op de redactie” een beetje stil geweest.
Niet dat er niets te beleven valt, maar op een of andere manier lijkt het erop dat ik tijd tekort kom. Iedere dag is al vanaf 15.30 uur ingevuld door allerlei verplichtingen. Om 15.30 uur de team-evaluatie van de dag en om 16.00 uur (=15.00 uur NL tijd) voor de buis op Amzar-kamp. Na afloop van de eerste wedstrijd snel naar het volleybalveld, voor het dagelijkse potje volleyballen met de andere bewoners op dit kamp (relatie-gericht ballen dus). Om 19.00 uur snel douchen en wederom WK verplichtingen. Tijdens de rust van de tweede wedstrijd wat eten in je gezicht drukken en daarna met een bakkie koffie de positie voor de buis weer innemen. Vanaf 20.45 uur heb ik dan even tijd voor mijzelf ;-) .
Meestal komt het erop neer dat er wederom een douche gepakt wordt. De eerste keer douchen is eigenlijk alleen maar bedoeld om de lichaamslucht na het sporten een beetje draaglijker te maken. ’s Avonds blijft het hier gewoon vies warm (vanavond 19.00 uur = 30 graden) en vochtig. Om je een idee te geven hoe vochtig het hier is: de was moet gewoon in een wasdroger gestopt worden, anders blijft het vochtig. Aan de zelfgemaakte waslijn wordt de kleding alleen maar warm, maar het droogt niet. De kleding op je lichaam is gewoon de hele dag vochtig (zelfs het ondergoed). Overdag verschonen werkt 10 minuten en dan ben je weer terug bij af.

Terug naar de avondinvulling. Na de douche heb ik de keuze om de derde wedstrijd te gaan bekijken of mij terug te trekken onder mijn klamboe. Eerlijk gezegd heb ik me alleen gisteren laten verleiden om naar de wedstrijd Duitsland - Polen te gaan kijken. Reden: er zijn hier net een tiental “verse” Duitse collega’s binnengestroomd, en dan wil ik natuurlijk niet te beroerd zijn om (als “ouwe poep”) als supporter van Polen te gaan functioneren. Ik heb me in ieder geval 90 minuten kunnen uitleven (totdat de Duitsers, uiteraard in de laatste minuut van de wedstrijd, scoorden). De onderlinge relaties zijn in ieder geval weer aangehaald. Ik denk dat de Ivoorkust er morgen 10 onverwachte supporters bijheeft. Het gaat trouwens morgen sowieso een feest worden, want alles wat hier met Afrikaans bloed rondloopt is supporter van de Ivoorkust. De verhouding tussen de supporters zal liggen op 100 voor Afrika en 3 voor Nederland (maar wij hebben wel de meeste aankleding en de beste plaatsen voor de tv :D )

Afgelopen dagen is er niets schokkends gebeurd tijdens de dagelijkse werkzaamheden. De helikoptervlucht van afgelopen maandag is uitgesteld naar a.s. zaterdag. Hiervoor sta ik nog steeds op de lijst, maar ik heb wel door dat deze vlucht niet de hoogste prioriteit heeft gekregen, dus het zal me benieuwen of de vlucht uiteindelijk doorgaat.

Dinsdag had ik “Stand-By” dienst. ’s Middags maar met de collega uit El Salvador een paar foto’s gaan maken van een radarstation in de omgeving van het vliegveld. Niet dat dit nu moest, maar het gaf ons de gelegenheid om eens lekker een ritje door het Afrikaanse landschap te maken. Dus: het aangename met het nuttige verenigen.

Woensdagochtend had ik weer dienst op de luchthaven. Al geruime tijd staat er aan het einde van de landingsbaan een tank, die gepland staat om naar Khartoem overgebracht te worden. Echter, tijdens het naar binnenrijden van deze tank (T55) in het vliegtuig heeft de motor het begeven en ze zijn nu al bijna 8 dagen bezig om de tank te repareren. Tijdens de dienst van afgelopen woensdag heb ik maar eens wat actiefoto’s gemaakt van de bemanning en hun probleempje.

Vandaag (donderdag) geen echte dienst, maar wel een paar veplichte nummertjes. Zo moesten we om 10 uur naar een film over “gedrachtsregels voor VN-personeel” gaan kijken en moesten we om 14.00 uur naar een meeting met de grote VN baas, Jan Pronk. Ik moet zeggen dat ik niet wist wat ik hiervan moest verwachten, maar dat ik uiteindelijk met een goed gevoel ben weggegaan. Het bezoek van Jan Pronk was gericht op een gesprek met de mensen op de werkvloer. Eerst liet hij een aantal commandanten aan het woord, die allemaal een standaard verhaal hadden hoe goed het eigenlijk allemaal wel niet ging. Daarna stelde hij vragen aan de militairy observers en confronteerde de commandanten met problemen die de mensen op de werkvloer ondervonden. Tevens vertelde hij dat hij niet zat te wachten op mooie verhalen, maar dat er zaken gedaan moesten worden. Ik weet zeker dat er een aantal bobo’s zenuwachtig zijn geworden en nu misschien getriggerd zijn om de zaken iets sneller op te pakken.

Morgen (vrijdag) heb ik een sociale-patrouille, hetgeen betekend dat ik de hele dag door Juba en omgeving ga rijden om praatjes te gaan maken met de bevolking. Eigenlijk dus niets meer dan overal in het dorp thee gaan drinken en de lokale economie stimuleren. De batterijen voor de fotocamera zitten al in de oplader, want dit wordt een uitstekende gelegenheid om eens mooie plaatjes te gaan schieten. Gelijk morgen even langs het TNT-kantoor, want vanavond hebben we een berichtje ontvangen dat er morgen weer post voor ons zal klaarliggen.

Zaterdag staat de verkenningsvlucht met de heli op het programma. Of het uiteindelijk allemaal doorgaat zullen we wel zien. Volgende week staan er ook wat meer long-range-patrouilles gepland, dus we komen wel aan onze trekken.

Ook staat er voor dit weekend een verhuizing op het schema. We zullen dan vertrekken van het Amzarkamp naar een eigen appartement in het dorp. In ieder geval scheelt dat ons minstens 1000 dollar in de maand, per persoon, aan verblijfskosten en kunnen we nu zelf bepalen waar en wat we willen gaan eten. Vooral Jolanda is hier enorm blij mee, want als vegetariër is het enorm afzien op het huidige kamp. Tja, we zullen nu wel zelf moeten corveeën, maar we hebben al besloten om de economie alhier nog meer op gang te helpen, door iemand in dienst te nemen die deze werkzaamheden (tegen betaling) voor zijn/haar rekening gaan nemen. We gaan er vanuit dat die ook wel weer iemand weet die goed kan wassen en met een strijkbout om kan gaan. En die zal dan misschien ook wel weer iemand weten die goed kan koken en wie weet, kunnen we op deze manier misschien weer 3 families blij maken met wat “inkomsten uit arbeid”.

Keek op de week:
Allereerst wil ik van hieruit Gert Ruitenberg alle gezondheid, geluk, rust en plezier toewensen tijdens zijn welverdiende “VUT-periode”. Uiteraard ook voor Karin en Martijn 8)
Gert, ik ga steeds meer begrijpen waarom mensen zich thuis voelen in dit deel van de wereld.
Ik hoop dat een van de collega’s, die vrijdag bij hem op bezoek gaat, deze boodschap kan overbrengen, want ik heb helaas geen mailadres beschikbaar.

Ook vanuit deze plaats veel sterkte voor de mannen en meiden van het militaire damesvolleybalteam. Als ik het goed begrijp alleen nog maar winnen van de Amerikanen om daarna de zilveren plak mee naar huis te nemen.

De sportcommissie en het SICT-KL alvast veel sterkte bij de voorbereidingen op het KL kampioenschap schieten. Ik ben zeer benieuwd naar het aantal inschrijvingen na het succes van vorig jaar.

Ineke, alvast van harte gefeliciteerd met je aankomende verjaardag en last, but not least:
Daniëlle veel succes met je voorbereidingen op het uiteindelijke eindgesprek. Nog één keer vlammen en de wereld ligt voor je open ;-)