Het waren 5 fantastische . .

Het zouden 5 fantastische dagen zijn geweest, maar . . . . . .
Helaas waren de wegen onbegaanbaar geworden vanwege de regen, die de avond ervoor was gevallen.
Voor het vertrek nog even bij de Mines-Office voor de laatste gegevens omtrent de toestand van de weg. De man die mij te woord stond, verbaasde zich toen ik hem vertelde dat we gingen proberen om het plaatsje Lafon te bereiken. Hij had het zelf in het verleden ook al eens geprobeerd, hetgeen niet gelukt was. Volgens hem was het alleen te doen tijdens de droge periode, maar hij hoopte dat het ons toch zal gaan lukken. Vol goede moed zijn we op weg gegaan.
Ons plan was om eerst naar een dorpje verderop te rijden en daar een lokale gids in te huren.
Bij het dorpje aangekomen, waren daar een boel militairen aanwezig. Toevallig kwam een van de soldaten uit Lafon, dus even bij zijn commandant langs om hem voor een tijdje als onze gids mee te geven. Geen enkel probleem! Vol goede moed reden we van de verharde (zand)weg af de bush in. Na zo’n 100 meter konden we een spoor herkennen, dus dat zat wel snor. We vervolgden dit spoor tot het moment dat we, na zo’n 10 km gereden te hebben, voor de eerste keer vast zaten in de modder. Het was geen enkel probleem om deze auto, met behulp van de 35 man tellende Force Protection uit Bangladesh, uit de modder te duwen, dus rustig vervolgden we onze weg.
Echter na 1 km zakte de voorste auto geheel onverwacht tot zijn velgen in de grond. Het bleek gewoon dat we al een tijdje door een moeras hadden gereden. Je zag gewoon dat de auto’s langzaam wegzakten in de blubber. Direct werd het sein gegeven om de auto’s achterwaarts het moeras uit te rijden totdat deze weer op een hardere ondergrond stond. Daarna iedereen weer het moeras in (zonder voertuig natuurlijk) om de voorste auto, die nog steeds vaststond, eruit te trekken/duwen. Het was een vreemde gewaarwording om tijdens deze bergingswerkzaamheden even een pauze in te lassen om een slang de kans te geven een goed onderkomen te zoeken. Misschien was het ook wel wegens zelfbehoud. Helaas natuurlijk niet de camera op de man, maar hij staat in mijn geheugen gegriefd, dus het soort slang hou je nog tegoed.
Na een half uurtje ploeteren in de modder hebben we uiteindelijk het voertuig losgekregen. Toen de gids vertelde dat het verderop misschien nog wel erger zal zijn, zijn we teruggekeerd naar de (zand)weg.Besloten werd om het zo’n 30 km verderop nog eens te proberen, want daar zal ergens ook een “track” lopen naar Lafon (volgens oude mannen in het dorp).
Wij weer op weg en na veel speurwerk eindelijk een spoor gevonden, welke ons zal leiden naar Lafon. Helaas, . . . ook hier na 4 km dezelfde problemen, waardoor we de missie hebben moeten afblazen. Op de kaart waren er geen wegen meer die we konden proberen (er was nog wel een mogelijkheid, maar op die weg liggen er nog veel mijnen, dus daar beginnen we niet aan). Bijkomend voordeel is het gegeven dat we nu een patrouille met een helikopter moeten voorbereiden, om alsnog een bezoekje te gaan brengen aan Lafon.

Vandaag dus een relax dagje, want ik stond niet ingeroosterd. Tijd dus om een bezoekje te brengen aan de kapper op het Bangladeshi-kamp.

Gisteravond nog even met Jolanda en Co de vakantieplanning doorgenomen. Het ziet er aar uit dat we eind van deze maand een paar daagjes richting Entebbe in Uganda gaan afreizen. Ik laat me verrassen, want ik heb de hele organisatie van deze trip in de handen van Jolanda gegeven. Ik vind het wel goed ;-) en ik hoor (hoop ik) wel wanneer ik met mijn tandenborstel klaar moet staan. Inmiddels zijn we ook bezig om een eigen appartement te gaan huren. De eigenaar vraagt hier $ 2500 per maand voor, maar gedeeld door 5 personen (wij drieën, Michail de Griek en een Duitse dame) valt het toch weer mee. Hierover misschien later meer.