Medal-Parade en meer

Als je dit artikel leest zit ik reeds in Nederland voor een korte break. Hierna nog 2 1/2 week terug naar Soedan en dan op 22 oktober 2006, rond 05.45 uur landen op Schiphol en "End of Mission". De tekst voor onderstaand artikel is al geruime tijd gereed, maar helaas lag de internetverbinding er voor langere tijd uit.

Na 90 dagen, onafgebroken in deze VN missie te zijn geweest, ontvangt iedere militair een herinneringsmedaille voor deze “United Nations Mission In Sudan”. Afgelopen zondag (17 sept) hebben een aantal collega’s deze medaille in ontvangst mogen nemen, waaronder ikzelf. Gewoonlijk wordt er dan een “medal-parade” georganiseerd, waarbij ook gasten worden uitgenodigd. Deze keer zijn we allemaal bij elkaar geroepen in de Mango-Camp, een “barretje” aan de Nijl, waar we onszelf hebben gefuifd op een drankje. Voorafgaande nog even een groepsfoto gemaakt voor het nageslacht.

De afgelopen dagen natuurlijk lekker druk geweest met de organisatie van de International Day of Peace. Inmiddels is het duidelijk dat de “betrouwbaarheidsgraad” hier in Juba niet echt veel voorstelt. Als je hier afspraken maakt, is het dus heel gewoon dat mensen een uurtje later verschijnen. Soms lastig als je haast hebt, of zelf nog meer afspraken hebt gemaakt. Helaas heeft ook niet iedereen een telefoon binnen bereik, dus er ziet in een aantal gevallen niets anders op dan hopen dat het geregeld wordt. We zullen het morgenochtend wel zien ;-)
In ieder geval was ik gistermiddag uitgenodigd op een school, die een soort generale repetitie hadden van een cultureel programma wat ze op Peacedag zullen presenteren. Toch geeft het een groots gevoel als je deze kinderen hun uiterste best ziet doen om het jou, als bijzondere gast, naar de zin te maken. Het maakt eigenlijk niets uit of het stadion er morgen strak gemaaid, naar rechts gericht, met rode lopers en speciale vip-tribunes, goed bijligt. Deze kids mogen morgen supertrots zijn dat ze hun dansje hebben mogen uitvoeren voor, naar verwachting, 5000 bezoekers. Dat ik net heb gehoord dat de fles met helium, voor de 3000 ballonnen, niet op tijd binnen kan zijn vanuit Oeganda, zal de feestvreugde morgen niet kunnen bederven. Wat er ook gebeurt, als de officiële opening morgen begint, zit ik in het vliegtuig op weg naar Khartoum. De foto’s en video’s krijg ik op cd aangeleverd.
Inmiddels is deze dag alweer achter de rug en heb ik alles zelf mee kunnen maken tot de aankomst van de vice-president. We passeerden elkaar bij de poort, hij op weg naar het stadion en ik op weg naar het vliegveld. Op het vliegveld arriveerde op dat moment ook Jan Pronk, en ik zal natuurlijk een waardeloze reporter zijn geweest als ik dit niet even op de gevoelige plaat had vastgelegd. Op bijgevoegde foto dus Dhr Pronk met MIJN mango-tree op het VIP-terras van Juba International Airport.

Als voorbereiding op het nadere einde van de missie ben ik inmiddels ook al begonnen om de “overbodige” zaken terug te sturen naar Khartoum. Ben ik hier in Juba ooit aangekomen met 160 kg aan bagage, nu heb ik moeite om mijn kisten en plunjebalen gevuld te krijgen. Alleen het hoognodige gaat terug en het overige wordt afgeleverd bij het ziekenhuis in Juba. Daar zullen ze wel weten waar ze met de medicijnen en kleding naar toe moeten.

Afgelopen week is er ook bekend gemaakt dat de leider van de LRA (rebellengroepering die het leven van de mensen hier in de omgeving probeert te verzieken) wederom bereid is om te praten over een vredesverdrag. Wat de LRA nu allemaal op zijn kerfstok heeft kan je lezen in het artikel ‘Lippen, oren, handen . . . alles eraf’ op deze link: http://www.planet.nl/planet/show/id=67777/contentid=749669/sc=26e8f7

Vanaf woensdag 20 september waren ook Harry en Gert-Jan weer te gast in het Holland-House-Juba. Donderdag hebben ze beide meegeholpen om de spelen-kermis voor de jeugd van Juba op poten te zetten. In de ochtend hebben we even geprobeerd op wat spelletjes met de lokale jeugd uit te testen, maar voordat we onze spullen op de locatie hadden neergelegd, hadden zich er zeker al 150 peuters en kleuters rond ons verzameld, die het testen van de spelletjes onmogelijk maakten. Toen Harry, voor de gein, even een ballon tevoorschijn toverde, was het hek helemaal van de dam en hebben we onze spullen maar weer opgepakt en deze weer in de auto gegooid, wachtend op betere tijden. Hoe de spelletjes op de dag zijn verlopen weet ik nog niet, maar ik verwacht van deze jongens nog wel een reactie op de site ;-)

Vanaf afgelopen week zal het huis ook bewoond gaan worden door 3 Duitse collega’s, die ons optrekje zeker gaan omtoveren in het German-house, zodra wij de deur achter ons dichttrekken. Om het Nederlands gedachtegoed te vereeuwigen in het huis, heeft Co hun een heeeele mooie molen geschonken, met mooie rode lampjes en als je aan de wieken draait speelt de muziekdoos “Tulpen uit Amsterdam”. Pffff, daar istie dan ook mooi vanaf gekomen. Hij had al gedacht, zijn dat hij hem weer mee moest terugnemen naar Khartoem (niemand wil die molen hebben).

Op de teamsite zelf is het redelijk rustig, nu er een aantal mannen op long-range-patrouille zijn naar de Oegandese grens. Inmiddels worden er ook afspraken gemaakt met de eenheden van de Equatorial Defence Forces (eenheden van eerdergenoemde gouverneur) voor fysieke verificatie van al deze manschappen (persoonsgegevens noteren en foto’tje van ieder individu maken). Na mijn verlofperiode zal ik hier ongetwijfeld weer mee te maken krijgen.

Zoals ik al in het begin schreef, zit ik op dit moment lekker thuis in Harderwijk. Op het tussenstation in Khartoum werd ik opgevangen door Ruud, onze civpol-marechaussee collega, die op het hoofdkwartier in Khartoum nu een baan heeft gekregen als “rotation-officer”. Toch een fijn gevoel als je weet dat er mensen zijn waar je op kan rekenen tijdens het verblijf in deze warmste hoofdstad van de wereld. Karel en Ruud, namens allen die gebruik maken van het Holland-House, bedankt voor jullie extra zorgen. Je doet het er toch maar even extra bij (zelfs op eigen vrije dagen). De reis naar Amsterdam verliep voorspoedig en na alle verhalen van de collega’s, over de chaos op het vliegveld in Khartoum, liet ik daar niets aan het toeval over. Bij het inchecken duidelijk gemaakt dat ik Militair Observer was en geen zin had in een discussie omtrent eventueel te betalen 20 dollar aan “vertrekbelasting”. Waarschijnlijk heb ik dit duidelijk overgebracht, want binnen 10 minuten na binnenkomst zat ik bij de uitgang van de vertrekhal en had alle nodige en onnodige controles achter de rug.

De komende week zal ik een stukje op de site plaatsen, welke bedoeld is voor mijn collegae Military Observers in Juba. Hier zal ik hun vragen zichzelf voor te stellen en een reactie op de site te plaatsen, zodat ik ook aan hen een herinnering bewaar in dit dagboek. Dit super-idee komt trouwens niet van mijzelf, maar heb ik afgekeken van mijn collega “weblogger” Guus (www.guusoedan.waarbenjij.nu). Guus, bedankt voor de tip!!

Voorlopig laten we het hier weer even bij en wie weet kom ik één van jullie de komende dagen nog wel tegen. Trouwens, afgelopen week weer een hele zending met brieven en pakketjes binnengekregen. Mensen allemaal bedankt voor het lekkers en de ondersteunende woorden. Ik ben er nu inmiddels achter: . . het is gewoon hartstikke leuk om post te ontvangen.