CPA presentatie

Hierbij weer een berichtje hoe de zaken er hier in Soedan voorstaan.
Afgelopen zaterdag kreeg ik te horen dat ik 2 dagen later een presentatie moest gaan geven over het CPA (Comprehensive Peace Agreement = Vredesverdrag) aan alle officieren van het hoofdkwartier hier in Juba. Mijn rekenlessen aan de jeugd hadden waarschijnlijk verraden dat ik wel vaker voor de klas had gestaan, dus had niemand er bezwaar tegen dat ik deze klus mocht klaren. Niemand had bezwaar, behalve ikzelf! Had ik toch maar liefs één dag de tijd om dit verdrag nog ff door te nemen (maar 160 Engelstalige pagina’s) en om daarna toch maar iets op papier zetten. Uiteraard op bezoek gegaan bij wat collega’s, maar het enige wat ik vond was een PowerPoint presentatie van 116 slides. Slide 117 had de opmerking “Questions ?”, maar volgens mij zit iedereen na slidenummer 50 al te maffen. Daarnaast was het onzeker of ik een beamer kan lenen (alle burgermedewerkers op het hoofdkwartier zijn in het weekend vrij), maar nog groter is de vraag of er eigenlijk wel stroom te verkrijgen is op de locatie van de presentatie. Enfin, een heleboel onzekerheden en nu ook niet één van de leukste onderwerpen om te presenteren. Ik kan natuurlijk wel een paar dia’s tussen de presentatie stoppen, waarvan de mannen weer recht op zullen gaan zitten, maar je weet hier natuurlijk niet (eigenlijk wel) hoe de SAF-moslim-militairen hierop zullen reageren. Maar goed, de hele zaterdag geprobeerd van alles en nog wat te achterhalen om de zondag te gebruiken om het een en ander voor te bereiden. Helaas, ’s middags stond ik ook gepland voor de middag/avondpatrouille op het vliegveld, dus echt veel voorbereidingstijd bleef er niet over.
Uiteindelijk toch wat op papier kunnen zetten, hoewel dit niet geheel van harte ging.

’s Maandagochtend, direct na de teamsitebriefing, heb ik mijn team, welke met mij naar de presentatie zouden gaan, bij elkaar geroepen om te kijken of er nog iemand anders zin had om deze presentatie te geven (“gebruik maken van de specialiteiten in je team” noemen ik dat), maar helaas voor mij, zat niemand op deze klus te wachten. Tegen tien uur toch een beetje met lood in de schoenen op pad met een delegatie van 4 UNMO’s, 2 National Monitors en een Language Assistent naar het hoofdkwartier. Achter in de auto had ik mijn presentatie voor de zekerheid een heleboel keer laten kopiëren en voorzien van met een 20 tal Engelstalige en Arabische CPA-boekwerken melden wij ons op het hoofdkwartier van de JIU (Joint Intergrated Units [eenheden die zowel uit SAF militairen en SPLA militairen bestaan]) in Godelli, een (militair) dorp net buiten Juba. Hier werden we uitermate vriendelijk ontvangen. De commandant van de eenheid wist mij te vertellen dat hij van onze komst op de hoogte was, maar dat wij toch echt een dag te vroeg waren voor de presentatie aan de gehele eenheid (lees 300 man). Als we wilden mochten we de presentatie nu wel geven, maar dan moesten we een uurtje geduld hebben en dan had hij misschien maar 200 man voor ons. Man, dit klonk voor mij als muziek in de oren. Ik struikelde bijna over mijn woorden om te vertellen dat we natuurlijk hun “vrije dag” niet wilden saboteren en dat we het helemaal niet erg vonden om de dag erna terug te komen. Kortom, 24 uur uitstel !! Trouwens wel even gevraagd waar de leslokalen waren, waar je zo’n 300 man in kwijt kon, maar ze vertelden ons vrolijk dat ze iedereen onder een grote boom plaats zouden laten nemen. Dit plan hebben we toch enigszins afgeschoten en eigenlijk verteld dat we de presentatie alleen gaan geven aan de officieren, waarna deze de gelegenheid zouden krijgen om dit aan hun eigen manschappen te gaan vertellen. Nadat het tijdstip op 11.00 uur was gezet (om 10.00 uur hebben de militairen hier “verplicht” ontbijt) zijn we weer in de auto gestapt.
Direct met de hele groep terug naar het hoofdkwartier en een vergadering belegd hoe we de presentatie verder zouden oppakken. Op de heenreis had een collega een beetje lopen opscheppen dat hij de presentatie eigenlijk wel had willen geven, mits hij maar een beetje voorbereidingstijd had gekregen EN die kreeg hij nu dus !!!! :badgrin: :badgrin: :badgrin:
Na de vergadering waren de taken opnieuw verdeeld en kon ik weer een beetje ademhalen, want ik had er wel tegenop gekeken. De rest van de dag was iedereen met zijn stukje van de presentatie bezig, tot het moment aanbrak dat 2 collega’s de volgende dag voor iets anders werden ingepland (extra opdrachtje van de militaire baas hier). Toen was ik weer terug bij af.
Gelukkig bleek mijn overgebleven collega Benjamin, een directeur van een militair hospitaal in Zambia, waar engels de voertaal is, bereidt om het verhaal te gaan houden. Hij had mijn presentatie nog eens doorgekeken en besloten dat hij deze tekst (met wat aanpassingen) wel wilde gaan vertellen. Gelukkig maar, anders had ik opnieuw een rusteloze nacht gehad.
Vanmorgen vroeg nog snel een flip-over geregeld, waar we samen nog even snel de belangrijkste zaken op noteerden, waarna we op pad zijn gegaan naar onze gastheer.
Hier aangekomen bleken alle officieren zich al verzameld te hebben en waren ze er klaar voor om te horen wat wij hadden te vertellen. Inmiddels was ook Jeroen Mol in mijn auto gestapt als extra ondersteuning. Jeroen was gisteren, samen met Hein, aangekomen vanuit Maridi voor hun vakantieperiode. Hein hebben we vanochtend op het vliegtuig naar Khartoem gezet, nadat het duidelijk was geworden dat zijn ticket naar huis nu toch eindelijk (31 juli) geregeld was door de “vervoerspecialisten” in Nederland.
Om het verhaal niet al te lang te maken kan ik jullie mededelen, dat Benjamin het uitstekend heeft gedaan. In ieder geval is de presentatie volgens planning gegaan.

Vanmiddag werden we nog wel even verrast toen ik hier bij de bank dollars wilde opnemen voor de vakantie. De bankmanager kwam mij persoonlijk uitleggen dat het geld op was en dat ze misschien de komende tijd wel van geld verstoken zullen blijven. Nu hadden we al eerder begrepen dat dit wel eens kon gebeuren, maar nu kwam het toch eigenlijk wel een beetje beroerd uit. Gelukkig hebben we een andere oplossing gevonden, dus dit probleempje is weer opgelost.

Morgen ben ik niet ingeroosterd, zodat we onze spullen kunnen voorbereiden voor de aankomende vakantie. Donderdag vertrek ik al met een UN vlucht naar Entebbe, om vandaar uit zaterdag door te vliegen naar Niarobi. Zondagavond arriveren Ankeline en Dennis in Niarobi. Dus het mag wat mij betreft al zondag wezen ;-)