Beterschap . . . . . .

Alweer een tijdje geleden, dus dat moet ik even uitleggen :)

Vanaf eind vorige week was er hier op de teamsite nou niet echt veel bijzonders gebeurd. Naast de gebruikelijke luchthaven- en standby-patrouilles gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Het blijft trouwens nog steeds een rare ervaring als je ziet hoe het militaire personenvervoer is geregeld. Eerst wordt het vliegtuig volgestopt met materiaal, daarna mogen de militairen instappen en als laatste de gezinsleden. Als je pech hebt (meestal dus), dan sluit het vliegtuig zijn deuren en staat het gezin van de militair nog buiten, terwijl manlief in het vliegtuig zit. Er zit dan voor de vrouw niets anders op, dan het de volgende dag weer te proberen, om een plekje in het vliegtuig te bemachtigen. Uiteraard is de concurrentie moordend, want bij iedere "personeelsvlucht" komen er dus ook weer meer gezinsleden naar het vliegveld.
Het gerucht gaat dat dit ook een goedkope manier is voor sommige militairen om van hun “zuidelijke” vrouw af te komen. Als je de vrouw zonder geld en “trouwakte” achterlaat, dan rest er eigenlijk niets anders voor haar om weer terug te gaan naar haar eigen familie en daar proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Gelukkig zijn er hier allerlei organisaties die dit probleem proberen op te lossen.

Afgelopen maandag nog wel ff met Co naar de arts geweest, om zijn bloed te laten controleren op malaria, omdat hij al een paar daagjes “grieperig” was. Na twee nachtjes in het hospitaal en 3 testjes verder bleek gelukkig dat hij geen malaria onder de leden heeft. Inmiddels is hij helemaal opgeknapt en is hij alweer druk bezig om iedereen te bestoken met allerlei mailtjes :o

Afgelopen dinsdagavond werden we opgeschrikt door de melding dat één van onze collega “observer” (Commander Mara, uit Guinea), was aangereden door een auto. Hij wilde een weg oversteken, maar werd gegrepen door een busje (zonder licht). Hij is met spoed naar ons Bangladesh hospitaal gebracht en nog diezelfde avond geopereerd aan zijn hoofd (16 hechtingen) en been (open wond en gebroken). Inmiddels verkeerd hij buiten levensgevaar en is hij ook alweer geopereerd aan zijn bovenarm, die gebroken was en opnieuw gezet moest worden. Deze operatie hebben ze de volgende dag pas uitgevoerd, omdat er geen bloed meer voorradig was. Dit probleempje hebben ze opgelost door iedereen van de teamsite met bloedgroep O+ naar het hospitaal te sturen om bloed af te staan. De dader was na het ongeval doorgereden, maar inmiddels hebben ze hem al gearresteerd. In ieder geval gaat het met de patiënt alweer wat beter en probeert hij gelukkig alles vanuit de positieve kant te benaderen. In ieder geval is hij blij dat hij het overleefd heeft. Verwacht wordt dat hij nog 6 tot 8 weken in het hospitaal moet verblijven en ik kan je verzekeren dat dit hier beslist geen pretje, maar een hele opgave is. Hij ligt nu nog op de intensive care, wat hier gewoon betekend dat je bed in een lege keet staat, met een Bangladesh verpleger in een hoekje op een stoel.
Mochten er nog lezers zijn, die ergens een “beterschap kaartje” in de la hebben liggen, schroom je dan niet om deze te sturen naar:

Cdr Fadama Mara,
p/a Capt Bouman,
1(NL) sector 1 UNMIS,
NAPO 17,
3509 VP Utrecht (een simpele postzegel is dus voldoende)

Ik weet zeker dat de afzender een enorme bijdrage kan leveren aan het herstel van onze collega. De Nederlandse teksten op de kaartjes zullen we wel voor hem aan het ziekbed vertalen.
Ennuhh . . hoe gekker het kaartje, hoe mooier. We rekenen een beetje op jullie bijdrage, want hier zijn helaas geen kaartjes te verkrijgen.
Trouwens, deze zeer gewaardeerde collega verdient het gewoon om wat extra aandacht te krijgen, dus kom op met die kaartjes.
Laat eens zien dat Nederland geen voetbal nodig heeft om eens iets geks te doen :roll:

Vanaf woensdag ben ik trouwens bezig geweest om de eenheden in Juba in kaart te brengen, hetgeen eigenlijk inhoudt dat we er bijna een compleet personeelssysteem, inclusief “pasfoto’s” aan het opbouwen zijn. Een redelijk intensieve klus, omdat je iedere militair persoonlijk aan je tafeltje krijgt en je hem de hemd van het lijf moet vragen. Bijkomend nadeel is dat het merendeel geen engels spreekt (en al helemaal niet kunnen schrijven) en sommigen weten zelfs niet eens hun leeftijd, of waar ze vandaag komen. Als ik ze aan het einde om een handtekening vraag, dan heb ik zelfs het idee dat sommigen van hen voor het eerst een pen in handen hebben. Ik heb er zelfs een paar gezien die gewoon bang waren om de pen op het papier te drukken. Toch wel weer een momentje ter bezinning als je iemand heel erg zenuwachtig ziet worden, omdat hij een handtekening moet zetten, hetgeen betekend dat dit meestal uitmond in een bibberig streepje in een vakje van 3 x 3 cm.
Wat wel heel leuk is om te doen zijn de foto’s maken. Iedereen mag dan op een gereedstaande stoel gaan zitten en dan zie je gewoon dat ze hun meest stoere gezicht opzetten, om daarna in lachen uit te barsten als ze geflitst worden. Het flitsen is trouwens pure noodzaak, want anders zijn de gezichten, door hun zwarte huid, gewoon niet van elkaar te onderscheiden. Zelf vind ik de opzettelijk aangebrachte littekens van sommige militairen wel heel indrukwekkend (zie foto). Inmiddels draaien we er zo’n 100 militairen per dag doorheen en ik ben heel benieuwd wanneer dit project afgerond is, want volgens de laatste berekeningen lopen er hier zo’n 4500 militairen in onze sector rond.

Vandaag een administratief dagje, want uiteindelijk moeten alle gegevens ook nog eens verwerkt worden in de PC. Zojuist ook nog te horen gekregen dat ik waarschijnlijk een ritje van 8 dagen ga maken door het westen van Zuid Soedan. Hierbij doen we 2 westelijke teamsites (Yei en Maridi) aan, dus met een beetje geluk ga ik op visite bij Jeroen en Hein in Maridi. We zullen het wel zien wat er uiteindelijk van terecht komt, want de ervaring is er inmiddels dat er enorm veel plannen gemaakt worden, die eigenlijk maar mondjesmaat uitgevoerd kunnen worden. Is eigenlijk ook niet helemaal raar, als je weet dat we inmiddels 35 UNMO’s op de teamsite zijn geplaatst, en er maar 8 voertuigen beschikbaar zijn om het werk mee te doen (en die dan ook nog eens op zijn tijd in onderhoud moeten).

In ieder geval hoef ik mij voorlopig niet te vervelen en gaan de dagen snel voorbij. Volgende week zit de helft van de uitzendtijd erop en vanaf 3 augustus lekker op vakantie met Ank (en Dennis en Jolanda) in Kenia en Tanzania. Ik heb er zin in !!!

Uiteraard via deze weg nog ff de verjaardagen doornemen.
Stephanie en Michelle (de twee allertofste nichtjes die je maar kan hebben en beiden trouwe lezers van de site :lol: ) alvast gefeliciteerd met jullie verjaardag. Ook schoonmama gefeliciteerd met je 40e verjaardag (een jaartje liegen kan nooit kwaad :-D ). Voor de zekerheid ook nog maar even de verjaardagen van volgende week, want ik weet niet wanneer ik weer een internetverbinding tot stand kan brengen, dus . . .
Jacqueline en Henk: alvast van Harte !!!!