Wij zijn verhuisd !!!!!!

Goedendag allemaal,
Het vorige berichtje heeft wat stof doen opwaaien onder de lezers. Ik heb ook zoveel realiteitszin dat ik begrijp dat er mensen zijn die het niet met me eens zijn, maar men hoeft wat mij betreft niet anoniem te reageren. Het is tenslotte je eigen mening en daar hoeft niemand zich voor te schamen . . . toch ????

Dinsdag 20 juni
Vandaag mee als escort naar het dorp Chomba, zo’n 20 km ten zuiden van Juba.
Samen met een groot aantal Bangladesh militairen gingen we daar schoolmeubilair naar toe brengen, in het kader van een Quick Impact Project. Toen we bij de school aankwamen hadden de leerkrachten de grootste moeite om de kids in de hand te houden. Toen ze de vrachtwagen met spullen zagen hadden de kinderen de grootste moeite om de leerkrachten in de klauwen te houden. Om de hele zaak een beetje tot rust te brengen heeft de schooldirecteur de hele school gewoon in de houding gezet. Daarna werd door iedereen het volkslied gezongen en was het afmars naar de leslokalen. Tenminste, . . . . voor de leerlingen, want de leraren werden allemaal uitgenodigd “onder de boom plaats te nemen”. Dit was voor Jeroen en mij het moment om eens een kijkje in de leslokalen te nemen. Nadat we eerst de “kleintjes” (kleuters en peuters) een bezoekje hadden gebracht (die natuurlijk helemaal gek werden toen we foto’s maakten en hun het resultaat op een 5cm X 5cm display lieten zien), liepen we het “oudere” leslokaal in. Bij binnenkomst stond ineens de hele klas op en verwelkomden ons met het in koor roepen van “Welcome teacher”. We moesten er wel om lachen en wisten even niet wat we hier mee aan moesten, want ze bleven allemaal rechtop in de houding staan. Toen ik met mijn armen een beweging maakte dat ze wat mij betreft wel mochten gaan zitten, klonk het weer in koor “Thank you, teacher”. Daarna bleef iedereen naar ons staren, alsof wij wat te vertellen hadden. Het was voor mij snel duidelijk dat er van onze kant enige actie verwacht werd. Ik heb maar gevraagd of er iemand was die engels sprak, maar iedereen begon daarna enorm te giechelen, dus ik zal wel weer wat verkeerd gezegd hebben. Wat nu ?? Muziek doet het altijd, dus ik ben begonnen met een paar regels te zingen en daarna de hele zaak aangespoord om ook een song in te zetten. Gelukkig zat er een slimme meid in de groep die begreep wat ik wilde en die zette de hele club even aan het werk. Wat ze allemaal zongen weet ik niet, maar gelukkig heb ik het op de foto-video kunnen vastleggen en er ’s avonds nog eens glimlachend naar zitten kijken. Nadat het lied was afgelopen, heb ik op het schoolbord nog een paar rekensommen geschreven en een aantal leerlingen de kans gegeven om het goede antwoord te geven. Toch leuk om te zien dat ze er trots op waren dat ze het goede antwoord wisten. Daarna moest iedereen naar buiten om te kijken wat de VN allemaal had meegebracht. Uiteraard moesten er voor de pers wat foto’s gemaakt worden.
Op de terugweg even een korte break gehouden, waarin de Bangladesh ons trakteerden op allerlei lekkere dingen. Helaas moesten we haast maken, want er kon ieder moment een enorme onweersbui losbarsten. Ik kan jullie wel vertellen dat het in een enorme onweersbui, over een zeer onbegaanbaar pad, redelijk lastig wordt om het juiste spoor te vinden. Namens mijn chauffeur nogmaals excuses aan mijn passagier (toevallig de hoogste burger van Zuid-Soedan).

Woensdag 21 juni
Vandaag op Patrouille naar Wonduraba, een plaatsje zo’n 120 km ten westen van Juba. Het doel was om dit dorp in kaart te brengen en te kijken hoe de omstandigheden in dit dorpje waren. De grootste vraag voor ons was of we überhaupt wel het dorpje konden bereiken, omdat we de uitdrukkelijke opdracht meekregen om voor donker terug te zijn op de teamsite.
Er was niet veel bekend over het gebied waar we heen gingen, dus voorzichtigheid was geboden. Na een reis van ruim 4 uur over een hele interessante weg ( soms gewoon geen weg en zie maar hoe je de weg vindt), met enorm veel water op de weg (als die tenminste onder het water doorging), kwamen we bij het dorp aan. We werden direct naar de dorpsoudste gedirigeerd, die dacht dat wij hem antwoord kwamen brengen op vragen die hij in maart 2005 hadden gesteld aan de laatste VN-bezoekers. Helaas hadden we hem niet zo veel mede te delen, hetgeen toch wel een beetje zuur is geweest. Helaas hadden we, gezien het reisschema, ook nog maar 40 minuten over om alles in ons op te nemen. In ieder geval heb ik mij, samen met Jeroen, van de groep losgemaakt en zijn we foto’s van het dorp gaan nemen. Allereerst werd onze aandacht getrokken door een “primairy school”, waar op dat moment alle kinderen aan het zingen waren. Nu hadden we daar gisteren zeer positieve herinneringen aan over gehouden, dus moesten we ook hier even een bezoekje gaan brengen. Naarmate we het leslokaal naderde, begonnen de kids steeds nerveuzer te worden, want ze hadden in de gaten dat wij niet dezelfde kleur huid hadden. Toen we uiteindelijk het leslokaal binnenstapten zongen ze uit volle borst en konden ze de ogen niet van ons af houden. Nadat ze waren gestopt met zingen stelde de leraar zich aan ons voor en heette ons namens de kinderen van harte welkom. Ondertussen ondernamen er een aantal kinderen een poging om ons aan te raken en toen ik één van hen een hand had gegeven, was het hek van de dam. Iedereen moest ons even aanraken en de leraar, Pierre genaamd, kon met moeite boven de kinderen uitkomen. Toen Jeroen plotseling op een fluitje blies werd het stil. Jeroen vertelde dat dit de manier was aandacht te trekken en overhandigde zijn fluit aan de leraar. Met de vriendelijke groeten van Defensie (hij zal later wel weer zien hoe hij dit gaat verantwoorden bij de baas).
Nadat we de school weer hadden verlaten en ons weer hadden aangesloten bij de groep, werden we na 5 minuten wederom aangenaam verrast, toen de hele school ons wederom zingend tegemoet kwam. Ook nu heb ik de hele zaak op video vastgelegd en inmiddels al zo vaak afgespeeld, dat ik de gehele tijd hetzelfde deuntje loop te zingen. Op de weg naar “huis” heb ik nog maar een paar shots gemaakt van de weg, want nogmaals, deze was zeer gevarieerd om op te rijden. Uiteindelijk stapten we iets over zes uur het bureau binnen en begon de administratieve afwerking. Ik ben er nu echt achter, dit wordt niet mijn favoriete bezigheid, maar helaas is dit misschien wel het belangrijkste deel van onze werkzaamheden.
In ieder geval heb ik aangegeven dat ik nog wel een keer terugwil naar het dorp om daar echt te gaan kijken hoe het is, maar dan wel meer dagen de tijd ervoor nemen. Nu was het ruim negen uur rijden, voor 45 minuten bezoek. De grote winst is dat we nu in ieder geval weten dat dit dorp (weliswaar moeilijk) te bereiken is.

Donderdag 22 juni
Stand-By-Patrol op Juba Team Site. De bedoeling was om vandaag in de haven te gaan kijken hoe de zaken er daar voorstaan, maar rond de klok van negen kregen we een speciale opdracht van de sectorcommandant. Er bleek 2 dagen geleden een aanval van een rebellengroep te zijn geweest op een naburig dorpje. Hier zijn een aantal doden gevallen en er was een schutter opgepakt en gearresteerd. Nu blijkt dat de arrestant een militair is van de SAF (noordelijke leger). Hij is “gearresteerd” door SPLA-militairen (zuidelijke leger) en overgebracht naar een onbekende plaats. De SAF maakt zich nu zorgen om die militair, want volgens hun verhaal heeft hij geprobeerd om zijn eigen gezin te beschermen tegen de rebellen en daarom geschoten op alles wat op hem schoot. Hoe het in de war steekt wisten we niet en het was onze taak om “politieagent” te gaan spelen en uit te gaan zoeken wat er nu allemaal gebeurd is. Tevens moesten wij polshoogte nemen hoe het nu met de SAF-soldaat gaat, dus persoonlijk een gesprek aangaan met betrokkene. Wij met frisse zin op pad om ff wat detective-werk te gaan verrichten. Camera mee om een foto van betrokkene te maken en de tank even volgegooid met brandstof. Helaas, nadat we 6 bureau’s/hoofdkwartieren waren afgelopen en we telkens weer naar een ander werden gestuurd was de maat vol en zijn we naar de Military Intellengence gestapt om daar ons beklag te gaan doen over de gang van zaken. Deze kolonel leek gevoelig voor ons argument van het bekende kluitje en het riet, zodat hij ons een kapitein meegaf om er hoogst persoonlijk voor te zorgen dat wij die persoon te zien zouden krijgen. Helaas te vroeg gejuicht, want nadat we uiteindelijk in het kamp terecht waren gekomen waar hij vastgehouden word, is de “man met de sleutel” nergens te bekennen. We hebben nog een uurtje gewacht en hebben daarna de conclusie getrokken dat we wederom in het ootje werden genomen. We hebben deze gehele gang van zaken gerapporteerd en vandaag is er weer een team op pad gegaan om daar verder te gaan, waar wij zijn blijven steken. Inmiddels is het ook bekend dat, ook zij, na vandaag geen klap verder zijn gekomen. Er wordt nu een rapport opgestuurd naar het hogere niveau dat wij worden tegengewerkt, hetgeen wel weer een staartje zal krijgen.

’s Middags hebben we alle spullen van Amzarkamp naar ons nieuwe appartement gebracht. Een heel gesjouw, maar nadat we alles een beetje hadden ingericht, geeft het toch wel een goed gevoel om nu iets voor jezelf te hebben. De afgelopen tijd hadden we bijna iedere avond wel weer een paar vreemden (mensen op doorreis) in onze tent liggen en het geeft toch geen lekker gevoel dat iedere vreemde zo maar bij je spullen kan komen.
Aan het einde van de dag heeft ook Co zich weer bij ons gevoegd. Hij zegt dat hij lekker is uitgerust, maar is wel zijn stem kwijt. Volgens ons heeft hij zich in Oeganda gewoon als een party-animal gedragen, want als ik mijn stem kwijt ben, weet ik echt wel hoe ik me de avond voorafgaande heb gedragen :p

Vrijdag 23 juni
Afgelopen nacht voor het eerst in de nieuwe woning doorgebracht. Helaas was de elektriciteit nog niet geheel aangesloten, zodat we ’s nachts geen gebruik konden maken van de ventilatoren. Het was een enorm warme nacht, met een temperatuur boven de 26 graden. Ik heb ’s nachts gewoon een handdoek naast me gehad om de “kriebelende” zweetdruppels van me af te vegen. Helaas vond de haan van de buren dat het rond zes uur in de ochtend wel genoeg is geweest en deed er van alles aan om ons het slapen onmogelijk te maken. Om zeven uur dan toch maar opgestaan, want er moest een ontbijtje gegeten worden in onze eigen tuin.
Overdag bezig geweest met de planning en straks mijn spullen bij elkaar zoeken voor een paar daagjes er-tussen-uit. Tenminste, dat hopen we, want vanmiddag is de landingsbaan van Juba te kort gebleken voor een landend vliegtuig. De piloot vond het nodig om nog ff door te rijden, dus moet er eerst een vlekje aan het eind van de baan opgeruimd worden voordat er nieuwe vliegtuigen kunnen landen. Gelukkig kunnen we er om lachen, want er zijn geen gewonden gevallen en de hulpverleningsdiensten waren zeer snel ter plaatse.
In ieder geval, morgenochtend, 11.15 uur vertrek naar Entebbe voor een paar daagjes rust, raften, gorilla’s kijken en quad-rijden.

Alle jarigen voor komende dagen (Ineke, Ine, Bea, en natuurlijk Djessie) alvast van harte gefeliciteerd.

Donderdag zijn we er weer !!

Ehhh, alweer 300 foto's op de site.
Berry, wil jij nog wat ruimte inkopen ?