UN Peacekeepers Day 2006

Zondagnacht een enorme onweersbui boven ons kamp. Om twee uur ging het licht in de tent aan, want de halve tent stond blank. Al onze spullen op de grond stonden in een laag van 5 cm water. We hebben alles maar van de grond gegooid in de hoop dat het overdag wel weer zal drogen. Wat een armoede. Je moet weten dat we hier voor de overnachting zo’n 70 dollar per dag betalen (incl maaltijden), dus 2100 dollar per maand. Nu slapen we met z’n vijven in een tent, dus $10.500 huur per maand voor een lekke 5-persoons tent.
Hmmm . . misschien toch eens kijken wat er hier allemaal nog meer te huur is.

Gisteren stond ik, samen met vier collega’s, gepland om aanwezig te zijn bij de festiviteiten van Peacekeepersday 2006. De informatie die ik hierover kreeg was dat het een dagje zal zijn, wat georganiseerd zal worden door de SPLA (zuidelijk leger).
Aanvang 11 uur op de Universiteit van Juba. Daar eenmaal aangekomen worden we netjes door een aantal dames (studenten?) welkom geheten en naar een leslokaal gedirigeerd. Hier zaten al een redelijk aantal mensen te wachten, maar ik vond het vreemd dat ik niemand van de SPLA zag. Al snel bleek dat deze dag niet werd georganiseerd door de SPLA, maar door . . . . . . onszelf. Hiermee bedoel ik dan de VN. Er werd dus gewoon een lezing gehouden door VN Public Affairs, wat UNMIS nu eigenlijk doet in Zuid Soedan, en met name de Militairy Observers. Alle ogen dus gericht op kwatta (wij met z’n vijven dus). Nu bleken die mensen in het lokaal allemaal docenten en studenten van de universiteit te zijn, die de meest complexe vragen bij elkaar hadden verzonnen. Wat komen we doen, waarom komt de VN hier, waarom duurt het allemaal zo lang, waarom pakken we niet gewoon de wapens af van iedereen die niet meewerkt, waarom jagen wij de rebellen niet ff het land uit, hoe komen we aan extra goederen, enz enz. Gelukkig zat er een kolonel Persvoorlichter in de zaal, die alle vragen netjes kon beantwoorden, zodat we niet in actie hoefden te komen. Was toch wel even schrikken om onvoorbereid geconfronteerd te worden met de mogelijkheid dat je maar even uit moet gaan leggen wat alle veiligheidsmandaten en het 1600 bladzijden tellende vredesovereenkomst nu allemaal precies inhouden. Nu heb ik wel het idee dat ik alle vragen zelf ook wel heb kunnen beantwoorden, maar de volgende keer toch maar even dubbel checken waar we nu eigenlijk allemaal naar toe gezonden worden. Levia, een collega uit Kirgizië, wist mij te vertellen dat er op de teamsite een PowerPoint presentatie was, die regelmatig gebruikt werd om de lokale bevolking op de hoogte te brengen van het CPA (Comprehensive Peace Agreement = Vredesovereenkomst). Die zal ik maar snel eens kopiëren naar mijn privé USB-stickje om hem zelf eens door te nemen. Nu alleen nog zorgen dat ik, als kapitein, het USB-stickje niet kwijtraak, want anders haal ik binnen een week twee keer het Journaal :-)

Na de lezing wilde de directeur van de universiteit ons bedanken voor alle informatie en had als verrassing de studenten van de richting “Music, Art and Drama” verzocht om een stukje muziek te spelen. Ik moet bekennen dat ik van dit optreden een brok in mijn keel heb gekregen. Tijdens de opkomst van de band zag ik nog de aankoop-kaartjes aan de 3 violen hangen, waarna deze studenten heel spontaan het deuntje “Altijd is Kortjakje ziek” uit de klankkast probeerden te krijgen. Nu moet je je voorstellen dat deze studenten toch wel een redelijke leeftijd hebben (zie foto). Na vier keer het zelfde refrein te hebben gespeeld stopte de “muziek” en klapten de aanwezige luisteraars zich de handen blauw. Nu wist ik wel dat er enorm op het zelfvertrouwen van de studenten moet worden ingespeeld, maar . . . . voelde ik daar een traantje opkomen ?? Ook ik ben na afloop even bij deze studenten langsgegaan om ze te vertellen dat ze het super hadden gedaan.

’s Middags werden we bij de het Bangladesh-kamp verwacht voor de toespraken van de burgemeester van Juba en een paar andere hoge functionarissen. Ook werd er een moment stilgestaan bij alle gesneuvelde militairen die zijn omgekomen tijdens VN peacekeeping operations. Daarna een hapje en een drankje en snel verplaatsen naar een ander kamp voor een basketbalwedstrijd tussen diverse militaire eenheden. Het geheel deed allemaal heel verbroederend aan, waardoor ik toch kan terugzien op een interessante dag, waarbij mijn gedachten en gevoelens toch even extra aan het werk gezet zijn.

Vandaag een leuk klusje te doen. Een leslokaal inrichten met computers en morgen op "Camel-Trophy-patrouille-avontuur". Een beetje hetzelfde als de KL kampioenschappen orienteren, die niet geheel toevallig ook morgen plaatsvinden ;-)
Nu alleen kijken wie er eerder thuis is :-)